Θεσσαλονίκη: Εγκαινιάστηκε η έκθεση έργων ζωγραφικής του Γιάννη Πρώιου
Πλήθος κόσμου παραβρέθηκε στα εγκαίνια της έκθεσης έργων ζωγραφικής του Γιάννη Πρώιου, με τίτλο «Ποιητική των εικόνων», που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη
στο εικαστικό κέντρο «Ηλιος» του Δήμου Νεάπολης - Συκεών, στη Θεσσαλονίκη. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 17 Μαΐου. Θα λειτουργεί καθημερινά Δευτέρα έως Παρασκευή 2.30 μ.μ. με 9 μ.μ. και Σάββατο 11 π.μ. με 1 μ.μ.
Στα εγκαίνια παραβρέθηκαν μέλη της ομάδας «FIREART» στην οποία συμμετέχει ο Γιάννης Πρώιος. Επίσης η Σίσσυ Πολυκάρπου, υποψήφια βουλευτής Β' Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ και ο Μπάμπης Βέλλης, Δημοτικός Σύμβουλος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στο Δήμο Νεάπολης - Συκεών.
Στην «Ποιητική των εικόνων» ο Γιάννης Πρώιος αναζητά την πηγή των εικόνων του στη φύση και στην ποίηση. Χωρίς να εικονογραφεί, εμπνέεται από τη διαχρονική δύναμη της ποιητικής γλώσσας, που, ξεκινώντας από τους ορφικούς ύμνους και τη νεκρώσιμη ακολουθία, φτάνει μέχρι τους σύγχρονους ποιητές. Και οι δύο μορφές τέχνης - ζωγραφική και ποίηση - υπηρετούν γι' αυτόν την κατανόηση και την απόδοση της πραγματικότητας, αλλά φέρουν και το βάρος της ευθύνης για την καταγραφή της ιστορικής συνείδησης του λαού.
Οι ποιητές είναι παρόντες με τα πορτρέτα τους, αλλά και με τον απόηχο του λόγου τους.
Για τον Γιάννη Πρώιο, μίλησαν ο ποιητής Βαγγέλης Τασιόπουλος και ο Οδυσσέας Μαάϊτα, υπεύθυνος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής στη Β' Θεσσαλονίκης.
Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος, αναφέρθηκε στον «άτακτο» του Γ. Πρώιου λέγοντας ότι «η αταξία του νου του, τον έχει οδηγήσει να κάνει αυτό το σπουδαίο έργο. Δεν είναι μόνο ένας καλλιτέχνης, είναι ένας καλλιτέχνης - άνθρωπος. Δεν είναι ο καλλιτέχνης του Πύργου που δεν τον ενδιαφέρει τι γίνεται έξω στην κοινωνία, αλλά είναι ένα κοινωνικό ον που δρα, προσλαμβάνει αυτά που του δίνονται και με τη δυνατότητα που έχει ως καλλιτέχνης τα αποκωδικοποιεί και μας δίνει αυτό το υπέροχο έργο. Ο Γιάννης συνομιλεί με τον καθέναν από εμάς και με την κοινωνία ολόκληρη. Αφήνει το αποτύπωμά του. Μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τον εαυτό μας. Να μιλήσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και κυρίως με την κοινωνία. Θάνατος, έρωτας, πόλεμος, φύση και κάπου εκεί μέσα έχουμε κι εμείς ένα μερίδιο».
Ο Οδυσσέας Μαάϊτα, ανέφερε ότι στο έργο του Γ. Πρώιου, βλέπουμε στιγμές από την πραγματικότητα έτσι όπως τις αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο καλλιτέχνης. «Έργα που ακουμπάνε στην κοινωνία, στα προβλήματα που ζούμε, στην ιστορία, στους αγώνες, τους πόθους, σε όλα αυτά που τελικά σχετίζονται με αυτό που λέμε λαός. Αυτό είναι η προοδευτική τέχνη. Και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της ζωής του λαού όταν απαντά στα σύγχρονα προβλήματα και αποκαλύπτει τις προοπτικές που ανοίγονται για να ζήσει ο άνθρωπος όπως του αξίζει», είπε.
Και πρόσθεσε πως ο καλλιτέχνης «έχει ως βάση του έργου του την πράξη, τους λαϊκούς εργατικούς αγώνες από τη δεκαετία του '40 μέχρι σήμερα, τους καημούς και τις ελπίδες του λαού, τα διαχρονικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης την αγωνία για ένα καλύτερο μέλλον. Καταφέρνει να γενικεύσει την προσωπική του πείρα και τα βιώματά του συνδέοντάς την με την πείρα του λαού. Εκεί, στην πράξη, βρίσκεται και το κριτήριο της αλήθειας ενός προοδευτικού έργου τέχνης».
Φανερά συγκινημένος ο Γιάννης Πρώιος, είπε πως «τρία πράγματα ήμουνα τυχερός να έχω στη ζωή μου: Τη δημιουργία, τους φίλους μου και την ιδεολογία μου. Αν αφαιρέσεις ένα από αυτά δεν υπάρχει ο Γιάννης ο Πρώϊος».
Στο συνοδευτικό σημείωμα της έκθεσης αναφέρεται, μεταξύ άλλων:
Στην «Ποιητική των εικόνων» οι ποιητές είναι παρόντες με τα πορτρέτα τους, αλλά και με τον απόηχο του λόγου τους. Ετσι, στον κύκλο «Νεκρώσιμη ακολουθία εικόνων» αποδίδει την αγωνία του θανάτου, τον πόνο της απώλειας, το πένθος και τελικά την αποδοχή του θανάτου ως φυσικό γεγονός. Στο τρίπτυχο «Οι σημαίες» που φτιάχτηκαν «από τα πουκάμισα των σκοτωμένων στρατιωτών» του Τ. Λειβαδίτη, ο καλλιτέχνης προσπαθεί να συντηρήσει την ελπίδα των εργατών όλου του κόσμου. Από την άλλη, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της κόκκινης πιπεριάς που παραπέμπει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Φλώρινα, από σύμβολο γονιμότητας μετατρέπεται σε στοιχείο ταυτότητας. Οι πιπεριές αυτές στάζουν ακόμα το αίμα του εμφυλίου. Ανάμεσά τους ματωμένη και η μορφή του θεού Διόνυσου που είναι συνδεδεμένος με τον θεατρικό ποιητικό λόγο, του θεού που είναι απαλλαγμένος από όλα τα ταμπού, εισάγει μεταξύ άλλων και το θέμα του αποχαιρετισμού της νιότης.
Ο στίχος του ποιητή Μάρκου Μέσκου «Πουλιά μακεδονίτικα λαλούν μακεδονίτικα» ξυπνά τις τύψεις για τον τραυματισμό πουλιών στα παιχνίδια της παιδικής ηλικίας του καλλιτέχνη και γεννά την ανάγκη εξιλέωσης μέσω της ζωγραφικής. Αλλά και ο ίδιος ο ποιητής συνεχίζοντας τον διάλογο μεταξύ των δύο τεχνών έγραφε για τη ζωγραφική του Γιάννη Πρώιου ότι «υπενθυμίζει διαρκώς την κρυφή καθημερινότητα της ζωή μας, σαν αγάπη μόνιμη, σαν μελλοντική (αλλά και παρούσα) κακοτοπιά και ως τιμωρία του άφρονα συγκαιρινού ανθρώπου.
ΠΗΓΗ: www.902.gr
