Εκεί να πας κι ίσως... (του Τσολάκη Πασχάλη)

Εκεί που τραγουδούν την ασιτία τους να πας

Εκεί που πενθούν τη ζωή τους χαμογελώντας

Εκεί που τα παιδιά ζωγραφίζουν το ψωμί στο χώμα

Εκεί που οι άνθρωποι μοιάζουν όρθια καλάμια

Εκεί που φοβάται να περάσει κι η βροχή

Εκεί που κι οι άγιοι χάσανε το δρόμο

Εκεί που οι τάφοι βρυχώνται τη νύχτα

Εκεί που αλλόκοτα όρνια τρώνε τον ουρανό να πας

Εκεί που καταχθόνια ερπετά στερεύουν τα πηγάδια

εκεί που πεντάγλωσσοι δράκοι φυλάνε τα διαμάντια

εκεί που φυτρώνουν μόνο μαύρα λουλούδια

εκεί που τη γη την περπατάνε μονάχα σκιές να πας

εκεί που οι καρδιές είναι αλυσοδεμένες

εκεί που ουρλιάζουν οι μάνες σαν πληγωμένες λύκαινες

εκεί που μετακόμισε ο Γολγοθάς να πας

εκεί που στα κρεβάτια της αγάπης παραμονεύει ο πάνθηρας

εκεί που το ταμ- ταμ της νύχτας κλαίει σιωπηλά

εκεί στα παιδιά με τις πρησμένες κοιλιές να πας

εκεί που μόλις σε δουν θα σου χαμογελάσουν με το γέλιο του Θεού

εκεί που σου δείχνει το κοκαλιάρικο δακτυλάκι τους να πας

εκεί στο βουβό ποτάμι των δακρύων

εκεί να βαπτιστείς και ίσως εξαγνιστείς

και γίνεις άνθρωπος