Τουρκικές εκλογές και ελληνοτουρκικά

Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Δεδομένων των αποτελεσμάτων (Ερντογάν  49,35% Κιλιτσντάρογλου  44,98%)

αλλά και την σαρωτική  επικράτηση του ΑΚΠ στις βουλευτικές εκλογές όλα δείχνουν πως ο Ταγίπ Ερντογάν θα επικρατήσει και στον β  γύρο των εκλογών που θα πραγματοποιηθούν πιθανότατα στις 28 Μαΐου.

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις εφόσον  επιβεβαιωθεί η δυναμική του Ερντογάν  και εξασφαλίσει μια ακόμη προεδρική θητεία τα δεδομένα δεν αλλάζουν, όπως δεν αλλάζουν και οι πάγιες θέσεις/ διεκδικήσεις της τουρκικής διπλωματίας σε βάρος της Ελλάδας.  Αυτό που ενδεχομένως να αλλάζει είναι η τακτική  και το ύφος με την οποία αυτές προβάλλονται.

Η ένταση προβολής των τουρκικών διεκδικήσεων/ προκλήσεων είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της μέχρι που οι σεισμοί «γκρέμισαν» μια περιοχή στο μέγεθος της Ελλάδας.

Η καταστροφή και οι πόροι (όχι μόνο οικονομικοί) για την διαχείρισή της υποχρέωσαν τον Ερντογάν να ρίξει τους τόνους (διπλωματία των σεισμών)  επανασυνδέοντας τους διπλωματικούς διαύλους μεταξύ των δύο χωρών και μεταφέροντας την «επικοινωνία» από την μεθόριο (παραβιάσεις χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου)  στα  διπλωματικά τραπέζια όπου με πιο αθόρυβο και κομψό τρόπο οι Τούρκοι εντεταλμένοι επαναλαμβάνουν τις πάγιες αξιώσεις της χώρας τους:

-Μοίρασμα του Αιγαίου

-Ελληνικά νησιά χωρίς δικαιώματα σε ΑΟΖ πέρα από τα 6 μίλια

– Αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών στη μεθόριο

– Απόλυτη αμφισβήτηση των ελληνικών δικαιωμάτων  σε ΑΟΖ μεταξύ Ρόδου Καστελόριζου Κρήτης

Αυτές είναι (συνοπτικά) στην ουσία τους οι τουρκικές διεκδικήσεις οι οποίες υπηρετούνται δεκαετίες τώρα από όλες τις τουρκικές κυβερνήσεις με  βαθμό έντασης ανάλογα τη συγκυρία.

Την δεδομένη στιγμή (μετά το οικονομικό/ πολιτικό ταρακούνημα των σεισμών) η Άγκυρα  σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά αναδιπλώνει την επιθετική της ρητορική και την επίδειξη δύναμης στο πεδίο (αέρα και νερά του Αιγαίου) αγοράζοντας χρόνο.

Αμέσως μετά το τέλος των εκλογικών διαδικασιών σε Τουρκία και Ελλάδα οι δύο χώρες είναι προγραμματισμένο (από τον πιεστικό διεθνή παράγοντα, δηλαδή ΗΠΑ και Γερμανία) να συνεχίσουν τον «ατέλειωτο» και διαρκώς επαναλαμβανόμενο διάλογο  για ζητήματα που πάγια θέτει η Άγκυρα και είναι δύσκολο να αποδεχτεί η οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.

Καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων καθώς και στην ποιότητα των ελληνοτουρκικών διπλωματικών επαφών παίζει το  τρέχον επίπεδο των αμερικανοτουρκικών σχέσεων.

Όσο μεγαλύτερες τριβές παρουσιάζουν οι σχέσεις Ουάσιγκτον- Αγκυρας τόσο μεγαλύτερη είναι η άνεση της Αθήνας να αντέξει στην τουρκική πίεση. Υπό αυτήν την έννοια,  ο «πόλεμος» Εντρογάν- Μπάιντεν προσφέρει στην όποια ελληνική κυβέρνηση περιθώριο ελιγμών και δυναμικών διπλωματικών τοποθετήσεων απέναντι στις τουρκικές απαιτήσεις.

Στην  (ελάχιστα πιθανή) περίπτωση  νίκης  του Κιλιτσντάρογλου  η στροφή της Τουρκίας προς τη  Δύση και η αποκατάσταση των σχέσεών της με τις ΗΠΑ, θα επαναφέρει την πολιτική της Ουάσιγκτον στις «αρχικές ρυθμίσεις»: Οι ΗΠΑ μεταξύ των «φίλων» τους επιλέγουν να υποστηρίζουν πάντα τον ισχυρότερο, στην προκειμένη περίπτωση την Τουρκία.

Συμπέρασμα: με Ερντογάν ή Κιλιτσντάρογλου οι τουρκικές απαιτήσεις σε βάρος της Ελλάδας δεν αλλάζουν παρά μόνο στο βαθμό της έντασης με την οποία διατυπώνονται.

ΠΗΓΗ: www.topontiki.gr