Τα παπούτσια του Χρήστου (Γράφει η Ράνια Στυλιάδου)

Είναι σα να μην έχεις φάει επί μέρες και να περιμένεις τη στιγμή που κάποιος θα βρεθεί να σου δώσει ένα πιάτο φαγητό.

Δεν σε απασχολεί τι θα έχει μέσα.

Αρκεί να υπάρχει κάτι να καταλαγιάσεις την πείνα σου. Να σταματήσεις επιτέλους αυτό το αίσθημα που δεν Υ Π Ο Φ Ε Ρ Ε Τ Α Ι.

Που σε κάνει να είσαι σε ανησυχία και υπερένταση όλη την ημέρα και τα βράδια να μην μπορείς να κοιμηθείς από αυτό το κενό που τρυπάει το στομάχι και βγαίνει από την πλάτη.

Ανυπόφορο και ψυχοφθόρο. Είναι αίσθημα που τρώει το σώμα και την ψυχή.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και για τον Χρήστο.

Χρόνια τώρα (ούτε καν ημέρες) προσδοκά την στιγμή που κάποιος θα του πει «έλα Χρήστο να δουλέψεις για εμένα, για εμάς».

Πέρασαν μήνες από την ημέρα που ξεκινήσαμε περισσότερο εντατικά την προσπάθεια να βρούμε μία δουλειά για τον Χρήστο αλλά τίποτα ακόμα.

Υπήρξε κάποιο ενδιαφέρον αλλά …. («θα» και «αλλά» σε αφθονία).

Την προηγούμενη περίοδο, έλαβα αρκετά μηνύματα υποψηφίων.

Άλλοτε με καλούσαν στην ομιλία τους, άλλοτε ζητούσαν την ψήφο μου.

Από κανέναν δεν έλαβα κάποιο μήνυμα για το επίμαχο θέμα. Ούτε εγώ, ούτε ο Χρήστος, ούτε κάποιο άλλο παιδί του αναπηρικού κινήματος που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση.

Σήμερα ο Χρήστος ξύπνησε (αν κοιμήθηκε δηλαδή σταλιά) με την ίδια λαχτάρα. Ίσως και μεγαλύτερη.

Έτσι είναι αυτή. Θεριεύει με την αναμονή.

Πολύ θα ήθελα να μας δινόταν η δυνατότητα να μπούμε στα παπούτσια του για μία ώρα (κανένας δε θα αντέξει ούτε λεπτό παραπάνω) μήπως και καταλάβουμε αυτό που βιώνει ο Χρήστος Πασχάλης στα 37 του χρόνια.

Από την άλλη όμως, πολύ αμφιβάλω γιατί όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «Ο χορτάτος τον πεινασμένο δεν τον πιστεύει».