Στους δρόμους μπορεί και πρέπει να ασκηθεί η ισχυρή αντιπολίτευση (Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος)
«Και ανασυντάσσοντας τις καταπονημένες μας δυνάμεις,
Ας συσκεφτούμε: Πώς να τον πλήξουμε από ’δω και στο
εξής πιο καίρια
Τον εχθρό μας, πως τις απώλειες να ισοφαρίσουμε,
Πως να υπερβούμε τη φριχτή αυτή καταστροφή,
Πόσο ν’ αφήσουμε την ελπίδα να μας δυναμώσει
Ή να μας δείξει η απελπισία το δρόμο».
Τζον Μίλτον, Ο Χαμένος Παράδεισος, Βιβλίο Πρώτο
Η μεγάλη «ανένταχτη», «υπερκομματική», «ανεξάρτητη», «αδέσμευτη», «ακηδεμόνευτη», «αυτόνομη», «όχι στα κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «τίποτα δεν γίνεται», «όλοι ίδιοι είναι» κοινωνική πλειοψηφία με την ψήφο της και την αποχή αποφάσισε: συντριπτική η επικράτηση της ΝΔ, πανίσχυρος πρώτος πυλώνας του αστικού μπλοκ με απαξιωμένα τα δύο κόμματα του δεύτερου πυλώνα του αστικού δικομματισμού, με την κατάρρευση και του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ το 2012. Αυτή είναι η «Ελλάδα 2.0» του «επιτελικού κράτους», που «ηγείται της 4ης βιομηχανικής επανάστασης»· σ’ αυτή την Ελλάδα «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» κατά δήλωση κυβερνητικού στελέχους της ΝΔ…
Παρένθεση. Στο MEGA το βράδυ των τουρκικών εκλογών: «απορία παρουσιάστριας κεντρικού δελτίου ειδήσεων: «Μα πώς γίνεται να ξαναβγαίνει πρώτος [ο Ερντογάν] με τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τόσο αυταρχισμό;». Απάντηση σχολιαστή-δημοσιογράφου στο Μεγάλο Κανάλι: «Μα ελέγχει σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και το μεγάλο κομμάτι των πολιτών δεν μαθαίνει σχεδόν τίποτα». Φυσικά αυτή η απορία δεν διατυπώθηκε από κανέναν και το βράδυ των ελληνικών εκλογών παρ’ ότι ισχύει και για τις ελληνικές εκλογές ή όχι;… «Παραμένω εν πλήρη συγχύσει αθώος», [Μιχάλης Κατσαρός «Κατά Σαδδουκαίων»].
Ξέμεινε λοιπόν από ισχυρό δεύτερο αξιόπιστο κομματικό πυλώνα το δικομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα του αστικού μπλοκ εξουσίας μετά το αποτέλεσμα των εκλογών στις 21 του Μάη. Μένει να δούμε αν αυτό θα ισχύει και μετά τις εκλογές στις 25 του Ιούνη. Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ακονίζουν τα μαχαίρια τους και θα δώσουν σκληρή μάχη για το σκήπτρο του μικρομεσαίου ηγεμόνα στον δεύτερο πυλώνα του αστικού δικομματισμού τάζοντάς μας «ισχυρή αντιπολίτευση» και φυσικά τη σωτηρία μας με «ανάπτυξη» και «μεταρρυθμίσεις».
Για τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άσκησε «ισχυρή αντιπολίτευση», γιατί θα στρέφονταν ενάντια και στην δική του πολιτική που εφάρμοσε συγκυβερνώντας με τους ΑΝΕΛ και στο δικό του μνημόνιο που ψήφισαν από κοινού με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή την πολιτική συνέχισε να εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιώντας τη «νομιμοποίηση» των προηγούμενων μνημονίων -που θα καταργούσε «με ένα νόμο και ένα άρθρο» ο ΣΥΡΙΖΑ- που εφάρμοσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να κατορθώσει να μειωθούν τα εκλογικά ποσοστά του στις εκλογές στις 21 του Μάη.
«Ισχυρή αντιπολίτευση» τάζει και το ΠΑΣΟΚ που επιχειρεί να μας πείσει ότι εμφανίζεται παρθενογέννητο, τώρα, στην πολιτική αρένα και να ξεχάσουμε πως είναι ένα από τα κόμματα του αστικού μπλοκ που άσκησαν κυβερνητική εξουσία και κατόρθωσαν να χρεωκοπήσουν τη χώρα και να επιβάλουν με τα δύο μνημόνια τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση στους εργαζόμενους και στα φτωχά λαϊκά στρώματα την τελευταία δεκαετία.
Δεν χρειάζεται να απαριθμηθούν όλες οι «μεταρρυθμίσεις» για την «ανάπτυξη» της τελευταίας δεκαετίας, για να μην πάμε πιο πίσω, και τα ακραία αρνητικά αποτελέσματά τους για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, για τη συντριπτική πλειοψηφία την κοινωνίας, γιατί όλοι τα έχουμε ζήσει και τα ζούμε στο πετσί μας. Με όλες τις κυβερνήσεις: αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, οικουμενική με συμμετοχή ακροδεξιών - φασιστών, συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ…
Από κοντά και οι δημοσιολόγοι, οι ειδήμονες αναλυτές, οι τεχνοκράτες, οι διανοούμενοι, οι δημοσιογράφοι βαστάζοι των κεφαλαιοκρατών, όλο το υπηρετικό προσωπικό των ολιγαρχών του πλούτου μας «απειλούν»(!;) πως το αστικό κοινοβούλιο θα μείνει χωρίς «ισχυρή αντιπολίτευση» (sic) όταν έτσι κι αλλιώς η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι ακλόνητη, αφού ακόμα και με 50%+1 αποφασίζει μονοκούκι παραβιάζοντας απροκάλυπτα, εάν αυτό είναι αναγκαίο για την πολιτική τους, και τους δικούς τους νόμους (πχ. Ακρινή, συντάξεις) και το δικό τους σύνταγμα. Και όχι μόνο: 50% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης της ΝΔ ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και το 70% το ΠΑΣΟΚ. Αυτή ήταν η «ισχυρή αντιπολίτευση» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ την τετραετία που πέρασε.
Δεν τους απασχολεί και δεν ανησυχούν για την απουσία «ισχυρής αντιπολίτευσης» αλλά η ανυπαρξία δεύτερου αξιόπιστου ισχυρού πυλώνα του αστικού κοινοβουλευτικού δικομματισμού, ικανού να απορροφά, να εκτονώνει, να ελέγχει τις κοινωνικές αντιδράσεις και να διασφαλίζει την ασφαλή εναλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας μεταξύ των κομμάτων του αστικού μπλοκ.
«Δεν Θέλω να Γίνω Θύμα και Παίγνιο της Αντίδρασης που Θριαμβεύει»
[Λουΐ Σαρλ Ντελεκλύζ, από τους ηγέτες της κομμούνας στο Παρίσι λίγο πριν δολοφονηθεί στο οδόφραγμα ]
«Ισχυρή αντιπολίτευση» δεν είναι μόνο τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές, αυτά τα είχαν και στα τέσσερα χρόνια που κυβέρνησε η ΝΔ. «Ισχυρή αντιπολίτευση» είναι η πολιτική στήριξη μέσα και έξω από το αστικό κοινοβούλιο των συμφερόντων της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Πολιτική επιλογή είναι η συμμετοχή στις εκλογές και η ψήφος, όμως χωρίς την «ψήφο» στους δρόμους του αγώνα δεν μπορεί να υπάρξει «ισχυρή αντιπολίτευση». Ο καθένας είναι σε θέση να κρίνει ποιοι ήταν μαζί του στις κινητοποιήσεις, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες και ποιοι υπερασπίστηκαν και αγωνίστηκαν για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και να επιλέξει που θα ρίξει την ψήφο του. Πολιτική επιλογή είναι και η αποχή. Που καταλήγει και ποιους ωφελεί η αποχή ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει και να το κρίνει…
Οι αγώνες δεν δίνονται και δεν κερδίζονται στο διαδίκτυο, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την αποχή. Όπως εύστοχα γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου σε άρθρο του στο http://artinews.gr οι φίλοι και οι ακόλουθοι(!;) καθενός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι στην πλειοψηφία τους άτομα που έχουν τις ίδιες ή συγκλίνουσες απόψεις ή έχουν κοινά ενδιαφέροντα και επομένως όλοι συμφωνούν σε όλα. Και όχι μόνο. Τα εργαλεία, οι αλγόριθμοι που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά δίκτυα προωθούν πληροφορίες, ιστοσελίδες, αναρτήσεις και φίλους που ανταποκρίνονται στο προφίλ του καθενός, με συνέπεια μια παραμορφωμένη εικόνα ή μια εικονική πραγματικότητα που απέχει πολύ από την πραγματικότητα της κοινωνίας. Με αποτέλεσμα γενικά το διαδίκτυο να δημιουργεί στα άτομα την αυταπάτη πως δρουν συλλογικά σαν κοινότητα στην κοινωνική πραγματικότητα αλλά στην πράξη να είναι μια κοινότητα ατόμων με τις ίδιες λίγο ή πολύ απόψεις και κοινά ενδιαφέροντα αποκομμένων από την κοινωνική πραγματικότητα. “Βολευτήκαμε στη συμβολική δράση, στη δράση του πληκτρολογίου· οι «αγώνες» και οι «ειδήσεις» είναι τα χάστανγκ στο τουϊτερ, τα στόρι στο ίνσταγκραμ, τα βιντεάκια του τικ-τοκ και οι αναρτήσεις του φέισμπουκ. Και σωστά ο Έρικ Χομπσμπάουμ έκανε τη διάκριση μεταξύ των κινημάτων που «έχουν για στόχο την πραγματική δράση» και των κινημάτων «που έχουν βολευτεί με τη συμβολική δράση» ή την «λεκτική αντιπαράθεση»”.
Με αποδυναμωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, με οργανωμένες δυνάμεις -συνδικαλιστική πυκνότητα- επίσημα στο 15% και τις πραγματικές στο περίπου 8%, και με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, και στις περισσότερες ομοσπονδίες, και τα συνδικάτα -πολλά στον ιδιωτικό τομέα είναι απροκάλυπτα όργανα της εργοδοσίας- να ελέγχονται με συντριπτικές πλειοψηφίες από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ), να μην πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί εργατική τάξη, εργαζόμενοι και φτωχά λαϊκά στρώματα βαδίζουμε από ήττα σε ήττα και φυσικά και στις εκλογές. Δικαίως αποστρέφονται η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα, όμως άδικα και ενάντια στα συμφέροντά τους απέχουν και το έχουν παραδώσει χωρίς μάχη στους εντολοδόχους των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Είναι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και οι μειοψηφικές αλλά υπαρκτές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που μάχονται· που προσπάθησαν και προσπαθούν να οργανώσουν την αντίσταση στην αντεργατική - αντιλαϊκή λαίλαπα των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων του αστικού μπλοκ.
Είναι μειοψηφία όσοι αγωνίζονται και συμμετέχουν στις δίκαιες και αναγκαίες κινητοποιήσεις και στις απεργίες, που κρατούν τη σπίθα του αγώνα ζωντανή και αναδεικνύουν την ανάγκη να αντισταθούμε σε ότι καταστρέφει τις ζωές της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Είναι αυτή η μειοψηφία που στο διαχρονικό δίλλημα αν πρέπει να δοθεί ένας αγώνας ακόμα και αν γνωρίζει πως θα ηττηθεί απαντά πως τίποτα δεν πάει χαμένο, πως είναι σπορά για νικηφόρους μελλοντικούς αγώνες που αναπόφευκτα γεννάει το ταξικό εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, πως χαμένοι είναι μόνο οι αγώνες που δεν δίνονται. «Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όποιον μπαίνει στο κίνημά μας, -και είναι το πιο δύσκολο- είναι ότι η επανάσταση συντελείται συνεχώς σε περιοχές ασήμαντες, ότι η ηρωική πράξη είναι μόνο μια στιγμή της, ότι τα ανιαρά πράγματα, τα χωρίς μεγαλείο είναι τα πιο πολλά. Κι όταν ένα μέλος μας το καταλάβει αυτό, τότε έχει πιάσει την ουσία», [ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ - Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης Ουρουγουάης].
Καμιά «ισχυρή αντιπολίτευση» δεν πρόκειται να υπάρξει αν περιμένουμε να την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ, αν δεν αποφασίσουμε εμείς να πάρουμε την υπόθεση της «ισχυρής αντιπολίτευσης» στα χέρια μας μέσα και έξω από το αστικό κοινοβούλιο. Στους δρόμους του αγώνα θα κριθεί το δίκιο μας, στους δρόμους του αγώνα μπορεί και πρέπει να ασκηθεί η ισχυρή αντιπολίτευση και όχι στους διαδρόμους της πολιτικής διαπλοκής των κομμάτων του αστικού μπλοκ.
Από τη συλλογή «Η Συνέχεια», Μανόλης Αναγνωστάκης
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
[…]
Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
[…]
Όρθιος, και μόνος σαν και πρώτα περιμένω
***
ΥΓ. Δεν πρωτοπορούμε. Η Ευρώπη μαυρίζει, πάνω της «δεν πλανάται το φάντασμα του κομμουνισμού» αλλά το φάντασμα του φασισμού. Ακροδεξιοί, φασίστες και ναζί παίρνουν την κυβερνητική εξουσία, μπαίνουν σε κυβερνήσεις και όπου μένουν απ’ έξω την πολιτική τους ατζέντα την υλοποιούν «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «οικολογικά», «ανεξάρτητα», «αυτόνομα» κόμματα και πολιτικές κινήσεις, κι αν χρειαστεί συνεργάζονται χωρίς προσχήματα μεταξύ τους στη συγκρότηση κατ’ ευφημισμό «κεντροδεξιών», «κεντροαριστερών» και το λουρί της μάνας κυβερνήσεων που διαχειρίζονται έναν ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό που έχει σαπίσει και απειλεί να εξαφανίσει τον πλανήτη γη με πυρηνικό ολοκαύτωμα.
«Οι επιχειρήσεις του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες (ο αριθμός τους αυξάνεται) δεν μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου.
Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται. […] Απέναντι στη μόνιμη πια κρίση του ο καπιταλισμός θα επιχειρήσει να επιβληθεί με την πιο ωμή και απροσχημάτιστη μορφή του και όχι με τη μορφή ενός υποχωρητικού φιλελευθερισμού κάτω από τους «εκβιασμούς» του προλεταριάτου του. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ολόκληρη η αστική τάξη θα έχει διαπιστώσει, ότι ο φασισμός είναι η καλύτερη καπιταλιστική κρατική μορφή της εποχής μας, όπως ήταν ο φιλελευθερισμός η καλύτερη μορφή κρατικής εξουσίας στον καιρό του», [Ριζοσπάστης, Μπέρτολτ Μπρεχτ - Για το φασισμό και τον πόλεμο].
