Αμέριμνοι στο (εκλογικό) πάρκο (του Θανάση Σκαμνάκη)

Επί τόσους μήνες τώρα, όσο σχεδόν διαρκεί και εκτυλίσσεται η προεκλογική περίοδος, υπάρχει μια αιδήμων σιωπή για ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα της ζωής της χώρας.

Το θέμα του πολέμου.

Έχουμε συμπληρώσει χρόνο (και τέσσερις μήνες) απ’ όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία και δεν δείχνει πως θα λήξει σύντομα. Τον πυροδοτούν κάθε ημέρα ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με προφανείς επιδιώξεις. Η Ελλάδα δεν είναι απλώς μέλος του ΝΑΤΟ και άρα συμμέτοχος στον σχεδιασμό αυτής της βαρβαρότητας, αλλά και άμεσο και ενεργό μέρος του πολέμου. Εξ άλλου ο πρωθυπουργός πριν μερικούς μήνες δήλωσε με σαφήνεια πως βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία. Μήπως παραγνώρισε τι σημαίνει αυτό; Προφανώς όχι. Είναι η πλήρης ευθυγράμμιση, ενός «προβλέψιμου» συμμάχου των ΗΠΑ. 

Ο «δικτάτορας» Ερντογάν, μέλος του ΝΑΤΟ είναι κι αυτός, κρατάει σοφές αποστάσεις. Δεν καταλαβαίνει τόσο καλά τη γεωστρατηγική όσο οι δικοί μας και υποκύπτει στη γοητεία του Πούτιν και στα ιδιοτελή του σχέδια;

Κι έτσι, αμερικανικά ντρόουν απογειώνονται σχεδόν καθημερινά από την, τις αμερικανικές βάσεις σε Αλεξανδρούπολη, τη Λάρισα με κατεύθυνση την Ουκρανία. Ομοίως, στέλνονται φορτία όπλων και άλλων υλικών.  Έτσι που σε περίπτωση κλιμάκωσης η Ελλάδα γίνεται πρώτος στόχος.

Περί αυτών ούτε λέξη από τον ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η αριστεροσύνη, που είναι η «εθνική ανεξαρτησία»;

Προφανώς εκποιήθηκαν κι αυτά, μαζί με πολλά άλλα, κατά τη μεγάλη μετακόμιση, από το «αριστεροχώρι» σε διαμέρισμα του κέντρου (έστω της κεντροαριστεράς)!

(Να θυμίσω πως και στο παρελθόν έγιναν τέτοιες μετακομίσεις, ίσως και περισσότερο θορυβώδεις, οι οποίες δεν είχαν καλή κατάληξη, όπως και σήμερα καλή ώρα).

Καθώς η «πρεσβεία» παίζει όλο και πιο ενεργό ρόλο στις εκλογικές και άλλες πολιτικές διεργασίες, καθένας πολιτικός –τουλάχιστον από εκείνους που θέλουν να επιδεικνύουν καλή διαγωγή-  σκέφτεται πως δεν έχει κανένα όφελος να τα βάζει με το αφεντικό.

Όμως και εκείνοι που έκαναν κριτική εξ αριστερών στο ΣΥΡΙΖΑ παρέλειψαν, ή δε θυμήθηκαν, να πουν πόσο ασμένως είχε σπεύσει ο Αλέξης Τσίπρας να ομονοήσει (αν και δεν ρωτήθηκε επισήμως, ούτε υπήρχε κάποια εμφανής πίεση), για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Αλλά και από τα κόμματα της Αριστεράς δεν ακούστηκαν κουβέντες περί του πολέμου. Το ξέχασαν μέσα στην ταραχή και τις προτεραιότητες των ημερών; Το αξιολόγησαν ως δευτερεύον; Εκτίμησαν πως δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά οι πολίτες; Πως δεν είναι πιασάρικα; (Προφανώς παραλείποντας να σκεφτούν πως η Αριστερά έχει προορισμό να ανοίγει δρόμους, ακόμα και αν γίνεται δυσάρεστη σε κάποιους ή μη  αντιληπτή κάποια στιγμή). ‘Η μπλεγμένοι σε αντιφάσεις και εσωτερικές αντιθέσεις σχετικά το χαρακτήρα του πολέμου αποφεύγουν να μιλήσουν για την ανάγκη της ειρήνης;

Εδώ που τα λέμε με τη σιγή που επιβάλλουν τα μέσα, και ακολουθούν τα κόμματα, οι πολίτες δεν θέλουν να ξέρουν τι συμβαίνει. Και σα να γίνεται ένας φαύλος κύκλος, καθώς τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης δεν ασχολούνται, δεν ασχολούνται και οι πολίτες, κι αφού δεν ασχολούνται οι πολίτες, δεν ασχολούνται τα μέσα και τα κόμματα. Των κομμάτων της Αριστεράς, ξαναλέω, συμπεριλαμβανομένων.

Όμως ο πόλεμος είναι ενεργός. Οι θάνατοι ανθρώπων και οι καταστροφές υποδομών είναι πραγματικές, οι πολιτικοί σχεδιασμοί που γίνονται πάνω στα έρημα τοπία μας αφορούν, ορίζουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της χώρας που ζούμε και των ανθρώπων της. Δεν είναι μονάχα ένα αίσθημα αλληλεγγύης και ανθρωπισμού που οφείλουμε να εκφράσουμε – που κι αυτό δεν είναι μικρός λόγος ενεργοποίησης. Είναι και ζήτημα αυτοσυντήρησης!

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr