Οι κροκόδειλοι κλαίνε πιο καλά (του Θανάση Σκαμνάκη)

Ο Μπαράκ Ομπάμα φαίνεται πως έχει αναδείξει αυτή την τακτική σε επιστήμη: μιλάει για όλα τα επίμαχα ζητήματα με έναν κάπως αιχμηρό τρόπο

, αλλά δεν φτάνει ποτέ στην ουσιαστική πηγή και αιτία. Κι όταν ήταν πρόεδρος μιλούσε συχνά έτσι και έπραττε ακριβώς αντίθετα. Όπως, ας πούμε, με τους παράνομους κρατούμενους του Γκουαντάναμο.

Ομοίως από την ταράτσα του Ιδρύματος Νιάρχου μίλησε συγκινητικά για τους νεκρούς (και πάλι καλύτερα θα είναι να λέμε δολοφονημένους, όπως με τα Τέμπη) από το λεγόμενο ναυάγιο της Πύλου. Και για τον τρόπο που κάλυψαν την υπόθεση τα μέσα ενημέρωσης, σε σύγκριση με το άλλο δυστύχημα που εξελισσόταν παράλληλα, του βαθυσκάφους «Τιτάν» (μίλησε επίσης για τη δημοκρατία που δοκιμάζεται στις μέρες μας και έκανε ό,τι μπορούσε να την υπονομεύει στις ημέρες του - θυμηθείτε το πραξικόπημα στην Ουκρανία και τις αλυσιδωτές συνέπειες και συνέχειές του!)  

Όμως τα δυο αυτά συμβάντα, και με τη συμβολικά παράλληλη εξέλιξή τους, είναι η εικόνα του κόσμου μας.

Ο μετανάστες είναι οι πρόσφυγες των πολέμων, μερικούς από τους οποίους ξεκίνησε ο Ομπάμα, είναι οι κυνηγημένοι της κλιματικής κρίσης και της ανέχειας και ανισότητας στις οποίες συνέδραμε ο Ομπάμα (μήπως να θυμηθούμε τα δισεκατομμύρια δολάρια που έδωσε στις τράπεζες για να τις σώσει από την κρίση;).

Είναι το ακριβώς αντίθετο εκείνων που αποφάσισαν να ρίξουν μια ματιά στο ναυάγιο του «Τιτανικού», δίνοντας στη ζωή τους νέο περιεχόμενο και ενδιαφέρον, έναντι 250.000 δολαρίων έκαστος.    

Αυτή είναι μια πραγματική ύβρις, κατά τον τρόπο που το εννοούσαν στην κλασική αρχαιότητα στην Ελλάδα.  Εν προκειμένω ο τουρισμός του ρίσκου που θα δώσει ένα νόημα στην ανία.

 «Ξέρεις, η ασφάλεια είναι χάσιμο χρόνου», έλεγε ο Στίκτον Ρας, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας OcenGate που είχε τη θέση του πιλότου και χάθηκε μαζί με τους υπόλοιπους. Η OceanGate αρνήθηκε να υποβάλλει σε έλεγχο το βαθυσκάφος, θεωρώντας πως «τα πρότυπα του κλάδου», εννοώντας τις προδιαγραφές ασφαλείας, πνίγουν την καινοτομία. «Η επιτάχυνση μιας εξωτερικής οντότητας σε κάθε καινοτομία προτού τεθεί σε πραγματικές δοκιμές είναι ανάθεμα για την ταχεία καινοτομία», έγραφε η εταιρεία.

Προς το παρόν η καινοτομία έπνιξε πέντε ανθρώπους συμβολίζοντας όλες εκείνες τις καινοτομίες που αρνούνται να δουν το ανθρώπινο κόστος και τη ζωή εν γένει. 

Και οι καλύψεις των μέσων ενημέρωσης είναι ανάλογες του κόστους μεταφοράς. Μερικές χιλιάδες ευρώ οι μετανάστες, δυό εκατομμύρια δολάρια οι τουρίστες-ερευνητές. Πέντε οι ερευνητές, περίπου 800 οι μετανάστες. Όσο για την επιχείρηση διάσωσης: το πολεμικό ναυτικό και η ακτοφυλακή των ΗΠΑ, αεροσκάφος της καναδικής αεροπορίας και ένα πλοίο από τη Γαλλία με ρομπότ που καταδύθηκε στον Ατλαντικό προς αναζήτηση. Για τους μετανάστες απλώς ρίχτηκε ένα σκοινί που τους έπνιξε, ενώ το ειδικό ναυαγοσωστικό σκάφος παρέμεινε στο λιμάνι του Γυθείου, δηλαδή λίγα μόλις μίλια από το σημείο της τραγωδίας.

Οι Τατιάνες της γης δεν έχουν μάτια για να στραφούν προς τους φτωχοδιάβολους από το Πακιστάν, το Μπαγκαλαντές, την Αφρική. Η λάμψη βρίσκεται στο βυθό (μεταφορικά και κυριολεκτικά) του μεγάλου πλούτου.  

Α, ρε κόσμε γυάλινε, που τραγούδαγε ο Στέλιος!

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr