Η μεγάλη, προσωρινή, ματαίωση, του Παύλου Μουρουζίδη

Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, στο άνοιγμα κάθε πολιτικής συζήτησης, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν.

Ήταν «βαρετή» και η απαξίωση του «κουλτουριάρη» ερχόταν αμέσως σε κάθε σχόλιο ξέφευγε από τα όρια των κιτρινοφυλλάδων, των ριάλιτυ ή των Βίσση, Ρουβά και λοιπών ΒανδοΡεμο-προτιμήσεων. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη, του Θοδωράκη και του Χατζιδάκι. Στην πορεία, το πανηλίθιο μοτο «όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις», έγινε το σλόγκαν όλων των κατατρεγμένων που πάσχιζαν να επιβιώσουν κι έψαχναν ένα λυρικό αλλά μεταφυσικό αποκούμπι. Μα πώς; Χωρίς κόπο; Χωρίς γνώση; Χωρίς προσπάθεια; Από κοντά και οι εναλλακτικοί κάθε λογής προτάσσουν σταθερά τις επιθυμίες, εν γένει και αορίστως. Φαίνεται όμως πως το σύμπαν έκανε πλακίτσα στους εργαζόμενους, τους αριστερούς και όλους τους αναξιοπαθούντες και μας έβγαλε λαγό ... ακροδεξιό.

Ειδικά μετά την ήττα «των κινημάτων», η αδιαφορία για την πολιτική και ο ανορθολογισμός οδήγησαν στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία. Ο στόχος του Βορίδη, η ήττα των αριστερών ιδεών, είναι το μόνο πρόγραμμα προς υλοποίηση των κυβέρνησεων της ΝΔ. Ο καθημερινός εσμός των media κατακλύζεται από ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες και διάφορους άλλους απαίδευτους φελλούς.

Γράφτηκε το απίθανο πρόσφατα, πως « οι Σπαρτιάτες εκφράζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να κινηθεί πιο δυναμικά...» !!! Αν δε θες να πεις τα πράγματα με το όνομά τους ....

Εξίσου γλαφυρά όμως κι εύστοχα γράφτηκε πως πολιτιστικά, ιδεολογικά ο δρόμος για την ακροδεξιά, άνοιξε με τον ναρκισσισμό της Ελένης, την εγωπάθεια του Σάκη, τη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, με τον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και όλοι μαζί προώθησαν την ιδιωτεία.

Κάθε απόπειρα κριτικής είναι απόπειρα ... φίμωσης του άλλου! Κάθε στοιχειώδης επίκληση σε κοινά συνεκτικά καθήκοντα ομάδας ή κοινωνίας, κατατροπώνεται από το υπέρτατο επιχείρημα «ο καθένας όπως μπορεί κι όπως βολεύεται η ψυχούλα του»!...

Μετά από την ήττα όμως της ιδιώτευσης, καιροφυλακτεί η αντεπίθεση του πληγωμένου «εγώ» και η ανταγωνιστική εκδίκηση του ματαιωμένου μικροαστού και των προσδοκιών του. Και απο κει και πέρα, η μετάλλαξη του ματαιωμένου μικροαστού σε έξαλλο ακροδεξιό ή φασίστα, είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Ο Πιτσιριίκος το είχε γράψει πολύ εύστοχα:

«Ο φασίστας αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές σχέσεις με όρους οξύτατου ανταγωνισμού και είναι μ' εκείνους που κυριαρχούν σ' αυτόν. Ακριβώς επειδή πιστεύει στον οξύτατο ανταγωνισμό, θεωρεί τη διάκριση μεταξύ ανώτερων και κατώτερων ανθρώπων, φύλων, φυλών, εθνών κ.λπ., απολύτως φυσιολογική κατάσταση. Και ως εκ τούτου, κάθε απόπειρα κατάργησης ή έστω περιορισμού αυτής της ανισότητας, αφύσικη.

Έτσι, ο φασίστας θεωρεί πως το έθνος του είναι ανώτερο από τα γειτονικά έθνη, οπότε δεν τον νοιάζει αν η χώρα του έχει ή όχι δίκιο στις σχέσεις της με τις γύρω χώρες. Ό,τι κι αν συμβαίνει, αυτός την υποστηρίζει. Όπως την υποστηρίζει και όταν αρνείται να αναγνωρίσει την εθνική ταυτότητα των μειονοτήτων που ζουν σ' αυτήν, απορρίπτοντας το δικαίωμα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού.

Ο φασίστας μισεί τους μετανάστες και πρόσφυγες, θεωρώντας τους απειλή για την εθνική καθαρότητα της χώρας του. Αλλά και γιατί τους θεωρεί ανθρώπους αποτυχημένους, άρα άξιους περιφρόνησης.

Κατά συνέπεια, μισεί και κάθε περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα, όπως, π.χ., οι Τσιγγάνοι, επίσης επειδή τους θεωρεί αποτυχημένους και απειλή για την κοινωνία των πετυχημένων.

Ο φασίστας θαυμάζει τον πλούσιο, που πέτυχε στον κοινωνικό ανταγωνισμό, και αντιπαθεί τον φτωχό που τον υπονομεύει με απεργίες και συνδικαλισμούς. Θεωρεί πως ο άνθρωπος που πέτυχε στη ζωή και φυσικά και οι κληρονόμοι του, έχουν αυξημένα δικαιώματα που πρέπει να στερούνται οι αποτυχημένοι.

Τάσσεται υπέρ της διατήρησης της τάξης που επιτρέπει στον καθένα να ανταγωνιστεί ανεμπόδιστα τους άλλους και στον ισχυρό να κυριαρχήσει στον αδύναμο. Ακόμα κι αν χρειαστεί να δολοφονηθούν αυτοί που τη διασαλεύουν.

Φυσικά, θεωρεί τη γυναίκα κατώτερη από τον άντρα και ως κύρια αποστολή της την οικογένεια. Γι' αυτό και τάσσεται κατά των εκτρώσεων, ενώ θεωρεί και τα κινήματα κατά της βίας σε βάρος των γυναικών (όπως το Me Too) αφύσικα, που υπονομεύουν τις σχέσεις των δύο φύλων .... Μπορεί, επίσης, να συμφωνεί στα περισσότερα ή και σε όλα με τον φασίστα, αλλά να μη θεωρεί τον εαυτό του φασίστα και να ενοχλείται αν τον χαρακτηρίσεις φασίστα. Αυτό, δηλαδή, που είναι.»

Η ανατροπή της κοινωνικής, υλικής πραγματικότητας που τροφοδοτεί όλα αυτά τα μπουμπούκια «του κακού», παραμένει στόχος της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης.

Πτολεμαϊδα

2 Αυγούστου 2023