Η «Προσευχή του καλού ραγιά» [ Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος ]
Η «Προσευχή του καλού ραγιά»
«Σ’ ευχαριστώ, Θεούλη μου
που μ’ άφησες να ζήσω
άλλη μια μέρα τον αγά
να τον υπηρετήσω
Νάναι καλά ο κύρης μου
τον πόλεμο να παίρνει
κι ας μπαίνει στο κονάκι μου
τα βράδια και με δέρνει
[…]
Άκης Πάνου»
Μας θεωρούν οι αρμόδιοι, οι υπεύθυνοι -και το λένε και το γράφουν- «άσχετους», «κομπλεξικούς», «Λωλοστεφανάκους», «Κάφρους», «Ασήμαντα Ανθρωπάκια» κι εμείς η πλέμπα, στην «Ελλάδα 2.0» του «επιτελικού κράτους», που «ηγείται της 4ης βιομηχανικής επανάστασης» και για μια ακόμη φορά η μεγάλη -«κεντροδεξιά», «κεντροαριστερή», «ανένταχτη», «υπερκομματική», «ανεξάρτητη», «αδέσμευτη», «ακηδεμόνευτη», «αυτόνομη», «όχι στα κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «τίποτα δεν γίνεται», «όλοι ίδιοι είναι»- κοινωνική πλειοψηφία με την ψήφο της και την αποχή έστειλε «ηχηρό μήνυμα»:
Μας αφήνει παγερά αδιάφορους η πολιτική που εφαρμόζετε, πάρτε όσα και όποια αντιλαϊκά μέτρα θέλετε, δεν μας ενδιαφέρει το «μπάζωμα» και η συγκάλυψη του εγκλήματος στα Τέμπη, η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους πολέμους του ΝΑΤΟ· δεν μας ενδιαφέρει που έχετε κάνει το σύνταγμα -της αστικής δημοκρατίας- πατσαβούρι (ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.α), η διάλυση του ΕΣΥ, η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας, η ακρίβεια, οι υποκλοπές…· τα σκάνδαλα είναι όλα σκευωρίες· θέλουμε «ανταγωνισμό», «ανάπτυξη», τις τιμές στα ύψη, φορολογήστε μας άγρια, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, συνεχίστε… Και μετά το «ηχηρό μήνυμα» τα γνωστά:
«Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος
κανένα δεν κοιτάζω, κανένα δεν ψηφώ.
Σε μια καρέκλα το ’να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.
[…]
Τη φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω
κι όσες βλασφήμιες ξέρω, αρχίζω να τις πω.
[…]
Ο Ρωμηός, Γεώργιος Σουρής»
Μας θέλουν ατομιστές, «μοναχικούς καταναλωτές αγαθών, υπηρεσιών, πληροφοριών και πολιτικών προϊόντων (κόμματα και σελέμπριτι πολιτευτές)» και εργάζονται ακούραστα γι’ αυτό και απ’ ότι φαίνεται τα καταφέρνουν. “Βολευτήκαμε στη συμβολική δράση, στη δράση του πληκτρολογίου· οι «αγώνες» και οι «ειδήσεις» είναι τα χάστανγκ στο τουϊτερ, τα στόρι στο ίνσταγκραμ, τα βιντεάκια του τικ-τοκ και οι αναρτήσεις του φέισμπουκ. Και σωστά ο Έρικ Χομπσμπάουμ έκανε τη διάκριση μεταξύ των κινημάτων που «έχουν για στόχο την πραγματική δράση» και των κινημάτων «που έχουν βολευτεί με τη συμβολική δράση» ή την «λεκτική αντιπαράθεση»”.
Φυσικά δεν λείπουν και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις για «νικητές» και «ηττημένους»…: Όλοι είναι «νικητές» αν και το ποτήρι δυστυχώς είναι μισογεμάτο. Δυστυχώς όμως για μας, την πλέμπα, είναι μισοάδειο· ευτυχώς με το ΚΚΕ και τα αριστεροχώρια του εξωκοινοβουλίου κοντά στο 10%, θα μπορούσε να είναι και άδειο. Απέναντι στον καθημερινό αδυσώπητο ταξικό πόλεμο η μεγάλη σιωπηλή, ουδέτερη πλειοψηφία των εγγεγραμμένων του εκλογικού σώματος επέλεξε την αποχή (58,61%) και με την επιλογή του δήλωσε πως οι εκλογές και το αποτέλεσμα του είναι αδιάφορο.
Είναι αλήθεια πως «η Βουλή έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί κέντρο λήψης αποφάσεων. Έχει καταλήξει σε κέντρο επικυρώσεως κυβερνητικών αποφάσεων. Είναι μια βιτρίνα-επίφαση μιας δήθεν Δημοκρατίας. Και ο «επιτυχών» ευνουχίζεται σε μια παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να σημαίνει κάτι παραπάνω από μια “τελετουργία νεκρού θέματος”». [«Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», Μάνος Χατζιδάκις, εκδ. Ίκαρος].
Ναι, όταν Μαρξ, έγραφε πως «αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες», είχε και έχει, προφανώς, δίκιο, σίγουρα όμως δεν προέτρεπε στον ατομισμό, στην απάθεια, στην αδράνεια, την ανοχή και την απουσία από την πολιτική δράση[1]…
Αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τους λόγους, τους προβληματισμούς και οτιδήποτε άλλο οδήγησε την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος στην αποχή, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.
Όπως προκύπτει από τις δηλώσεις τους, η κυβέρνηση της ΝΔ -βεβαίως και τα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας- δηλώνουν με ειλικρίνεια -και είναι αλήθεια- πως έλαβαν το «μήνυμα» του εκλογικού σώματος[2]:
Δικαίως ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης ερμήνευσε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ως εντολή να υλοποιήσει «με μεγαλύτερη ταχύτητα» το αντιλαϊκό πρόγραμμα της ΝΔ. «Ακούω τη φωνή τους και την εντολή τους και την ακούω δυνατά: Σας εμπιστευόμαστε, αλλά προσπαθήστε περισσότερο. Και αυτό θα κάνουμε. Ώστε να βαδίσουμε πιο γρήγορα, σταθερά, πιο κοντά στην Ευρώπη». [news247]
Και σε συνέντευξη του στον Alpha
«Αν πιστεύουν κάποιοι ότι αυτή η κυβέρνηση θα κάνει κινήσεις πανικού, θα μειώσει τον ΦΠΑ ενώ δεν το αντέχει η οικονομία κάνουν λάθος, Δεν θα θέσουμε σε κίνδυνο τη δημοσιονομική σταθερότητα», υπογράμμισε. […] «Η κυβέρνηση έχει ισχυρή πλειοψηφία και ισχυρή εντολή τετραετίας»[3]. [news247]
«Θα προχωρήσουμε στις μεγάλες αλλαγές. Δεν θα πατήσουμε φρένο, θα πατήσουμε γκάζι», είπε επίσης ο πρωθυπουργός. «Διαχείριση δεν σημαίνει εθίζουμε τον λαό στα ευχάριστα», σημείωσε με νόημα και πρόσθεσε: «Δεν πρόκειται να κατέβει ο πήχης των προσδοκιών της κυβέρνησης». [news247]
Επίσης, «δίνοντας σαφές στίγμα, δήλωσε πως δεν θέλει το επίδομα ανεργίας να λειτουργεί ως «αντικίνητρο για την εργασία», «διότι δεν θέλουμε τους ανθρώπους να είναι εθισμένοι σε κάποια επιδόματα, μόνο και μόνο για να μην δουλεύουν» όπως ισχυρίστηκε, ξεπερνώντας κάθε όριο πρόκλησης και προαναγγέλλοντας νέο μαχαίρι στο επίδομα ανεργίας». [imerodromos.gr]
Όλοι γνωρίζουμε άλλωστε πως στην περιοχή μας η «ανάπτυξη» είναι εδώ, οι «επενδύσεις» είναι εδώ και έρχονται κι άλλες, όρεξη να έχεις για δουλειά και οι θέσεις εργασίας πλεονάζουν...
Η κυβέρνηση έχει εκλεγεί με εντολή να υλοποιήσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το πρόβλημα δεν είναι το αριστερά ή δεξιά, αλλά να αντιμετωπίσουμε το βαθύ κράτος, το οποίο συνεχίζει να υπάρχει. Για να το αλλάξεις βέβαια δεν υπάρχει μαγικό κουμπί, χρειάζεται δουλειά». [news247]
Το «βαθύ κράτος» καταφανώς είναι ένα φυσικό φαινόμενο κάτι σαν τη βροχή. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που εναλλάσσονταν στην κυβερνητική εξουσία, δεν το δημιούργησαν, δεν το διαχειρίστηκαν, δεν φέρουν καμία ευθύνη και προφανώς προέκυψε ως παρθενογένεση (sic).
Μάλλον έχουμε εθιστεί «στην παρερμηνεία των λέξεων και στις κενές περιεχομένου σπουδαιοφανείς ορολογίες, που επικίνδυνα έχουν επικρατήσει στους νεοελληνικούς καιρούς μας. Κι όχι μόνο στον τόπο μας, αν και εδώ το κακό έχει παραγίνει. Έχουμε φτάσει σ' εγκληματικά όρια και η αντίδρασή μας δεν πρέπει να χωράει αναστολή. Προφέρονται ανενδοίαστα λέξεις-φράσεις χωρίς ίχνος από το αρχικό τους περιεχόμενο. Και χαρακτηρίζεται ολόκληρη η κυβερνητική δραστηριότητα από μια τέτοια κενή περιεχομένου λεξιχρησία, χωρίς ενδοιασμό, ντροπή ή επιφύλαξη, που υποτιμά την στοιχειώδη νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη, τουλάχιστον στο ποσοστό των μ' ευαισθησία ανησυχούντων και σκεπτόμενων. Ζούμε την προετοιμασία νεοφασιστικών καιρών, στ' όνομα του παντοδύναμου λαού και των «απλών» ανθρώπων. Και φυσικά ήταν επόμενο να φανούν «δημοσιογραφικά» όργανα για να υπηρετήσουν τον προετοιμαζόμενο νεοφασισμό, με εκχυδαϊσμένη γλώσσα, εσκεμμένες λεξινοθείες και ευτελείς κολακείες γερόντων και υποανάπτυκτων πολιτών». [«Ο καθρέφτης και το μαχαίρι», του Μάνος Χατζιδάκις, εκδ. Ίκαρος]
Η απειλή και η «άνοδος της άκρας δεξιάς»
Η Ευρώπη μαυρίζει, πάνω της «δεν πλανάται το φάντασμα του κομμουνισμού» αλλά το φάντασμα του φασισμού. Ακροδεξιοί, φασίστες και ναζί παίρνουν την κυβερνητική εξουσία, μπαίνουν σε κυβερνήσεις και όπου μένουν απ’ έξω την πολιτική τους ατζέντα την υλοποιούν «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «οικολογικά», «ανεξάρτητα», «αυτόνομα» κόμματα και πολιτικές κινήσεις, κι αν χρειαστεί συνεργάζονται χωρίς προσχήματα μεταξύ τους στη συγκρότηση κατ’ ευφημισμό «κεντροδεξιών», «κεντροαριστερών» και το λουρί της μάνας κυβερνήσεων που διαχειρίζονται έναν ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό που έχει σαπίσει και απειλεί να εξαφανίσει τον πλανήτη γη με πυρηνικό ολοκαύτωμα.
«Οι επιχειρήσεις του καπιταλισμού σε διάφορες χώρες (ο αριθμός τους αυξάνεται) δεν μπορούν πια να ευοδωθούν χωρίς τη χρήση ωμής βίας. Μερικοί πιστεύουν ακόμα, ότι μπορούν να ενεργούν έτσι συνέχεια, αλλά μια ματιά στα βιβλία των λογαριασμών τους θα τους πείσει, αργά ή γρήγορα, για το αντίθετο. Είναι μονάχα ζήτημα χρόνου.
Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται. […] Απέναντι στη μόνιμη πια κρίση του ο καπιταλισμός θα επιχειρήσει να επιβληθεί με την πιο ωμή και απροσχημάτιστη μορφή του και όχι με τη μορφή ενός υποχωρητικού φιλελευθερισμού κάτω από τους «εκβιασμούς» του προλεταριάτου του. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ολόκληρη η αστική τάξη θα έχει διαπιστώσει, ότι ο φασισμός είναι η καλύτερη καπιταλιστική κρατική μορφή της εποχής μας, όπως ήταν ο φιλελευθερισμός η καλύτερη μορφή κρατικής εξουσίας στον καιρό του», [Ριζοσπάστης, Μπέρτολτ Μπρεχτ - Για το φασισμό και τον πόλεμο].
«Ας δούμε όμως την ουσία για να γνωρίζουμε το στόχο.
Αστική δημοκρατία και φασισμός είναι μορφές της δικτατορίας της αστικής τάξης. Η αντίληψη που επικρατεί όσον αφορά στην αστική δημοκρατία, η οποία και ταυτίζεται από τους κυρίαρχους με την δημοκρατία γενικώς, είναι ότι αυτή αποτελεί την ουσία και την μορφή διακυβέρνησης των αστικών κρατών. Με αυτόν τον τρόπο ταυτίζεται η ουσία αυτών των κρατών που δεν είναι άλλη από την δικτατορία της αστικής τάξης, με μια από τις δυνατές μορφές που μπορεί να προσλάβει αυτή η εξουσία, που είναι η αστική δημοκρατία.
Από την άλλη, στα πλαίσια ακριβώς της ταύτισης αστικής δημοκρατίας με την δημοκρατία γενικώς, γίνεται προσπάθεια ο φασισμός, ο οποίος και αυτός δεν είναι παρά μια μορφή της αστικής εξουσίας, να εμφανιστεί σαν κάτι διαφορετικό από την αστική εξουσία, και να ταυτιστεί με τα αυταρχικά καθεστώτα γενικώς και αορίστως. Με άλλα λόγια η αστική ιδεολογία επιχειρεί από τη μια να ταυτίσει τον καπιταλισμό με τη δημοκρατία, και από την άλλη τον αυταρχισμό με το φασισμό.
Στην πραγματικότητα κάθε κράτος είναι στην ουσία του μια δικτατορία της κυρίαρχης τάξης, δηλαδή της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής. Πιο ειδικά το αστικό κράτος είναι ένα όργανο και οργάνωση της κοινωνίας κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, Ή όπως αναφέρεται στο «Μανιφέστο» «μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της αστικής τάξης στο σύνολο της»[4].
Συνεπώς όσον αφορά ειδικά στο αστικό κράτος, από τη μια ο όρος δικτατορία δεν αναφέρεται στην μορφή αλλά στην ουσία του κράτους, από την άλλη αυτή η δικτατορία είναι εκείνη μια ισχνής μειοψηφίας πάνω στην συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.
[…]
Και όταν η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού επιχειρήσει να λύση αυτήν την αντίφαση διεκδικώντας την κοινωνική της χειραφέτηση, τότε η αστική κρατική εξουσία χάνει την αστικοδημοκρατική μορφή της, και εκδηλώνει και ως προς την μορφή το δικτατορικό της πρόσωπο το οποίο μπορεί να φθάσει ως και το φασισμό, ο οποίος δεν εκφράζει τίποτε άλλο πάρα τις θεμελιακές αξίες της αστικής τάξης, όπως η υποταγή στους κυρίαρχους, η τάξη, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός φυλετικός και κοινωνικός, η κίβδηλη ανταγωνιστική ελευθερία του καθενός που αντιστρατεύεται την ελευθερία του άλλου…... τραβηγμένες στα άκρα τους.
Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ιστορικά ο φασισμός κατόρθωσε να έχει απήχηση σε πλατιές λαϊκές μάζες, οι οποίες είναι βαθύτατα διαβρωμένες από αυτήν την κυρίαρχη αστική ιδεολογία και τις κυρίαρχες αξίες της.
Με άλλα λόγια ο φασισμός δεν είναι παρά η πλέον καθαρή μορφή της δικτατορίας της αστικής τάξης, ή διαφορετικά η δικτατορία της δίχως το δημοκρατικό της προσωπείο.
[…]
Γι’ αυτό και έχει απόλυτο δίκιο ο Horkeimer όταν δηλώνει ότι:
“Όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό θα πρέπει να σωπαίνει και για τον φασισμό”». [Γιώργος Ρούσης, καθηγητής πολιτικής θεωρίας στο Γενικό Τμήμα δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο]
[1] «Γράφει κάπου ο Ενγκελς ότι οι εκλογές είναι ένας δείκτης πολιτικής ωριμότητας της εργατικής τάξης. Δεν συνιστά αυθαιρεσία κατά τη γνώμη μας να υποστηρίξουμε ότι η αποχή συνιστά ένα δείκτη με τον οποίο η άρχουσα τάξη μετρά τον βαθμό αδρανοποίησης που έχει επιτύχει επί των θυμάτων της».Το σύστημα της ξιπασιάς, της απρέπειας, της σήψης, της σαπίλας, της ξεδιαντροπιάς, της σουργελοποίησης και της ιδιωτείας, που στις ιλουστρασιόν του εκδόσεις πούλαγε σαν τάχα μου «αντικομφορμισμό» το «δεν ψηφίζω», που μέσα από το «όλοι ίδιοι είναι» θέλει να τους εμφανίζει όλους σαν τα μούτρα του, το σύστημα που οι ιδεολογικοπολιτικές πυροβολαρχίες του βομβαρδίζουν 24 ώρες το 24ωρο και επί 365 μέρες το χρόνο το «δεν αλλάζει τίποτα» και το «δεν υπάρχει εναλλακτική», που καθημερινή του έγνοια είναι να διακονεί την «υποχρεωτικότητα» του «μονόδρομου», το «κοίτα την πάρτη σου», την «ατομική ευθύνη» και την ιδιώτευση, που ελεεινολογεί εναντίον κάθε διεκδίκησης, συλλογικής δράσης, κοινωνικού αγώνα, το σύστημα που παραμονές εκλογών και μπροστά σε ένα λαό που του τελειώνει ο μισθός τις πρώτες 15 μέρες του μήνα εκείνο βγάζει το πλουσιόμετρο για να μετράει τα παλάτια τους ενός και τις βίλες του άλλου, που εδώ και δεκαετίες ξεθεώνει τον πολίτη, τον εξουθενώνει, τον αποβλακώνει, τον αποχαυνώνει, τον απειλεί, τον εκβιάζει, αφού δεν μπορεί να γοητεύσει, επιλέγει να τον εξουδετερώσει και να μετατρέψει σε όπλο του την απογοήτευση και την παραίτηση που το ίδιο σπέρνει στα θύματά του. [imerodromos.gr]
[2] ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ: 56,02 & ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΒΕΡΔΟΣ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ-ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΜέΡΑ25-ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ενωτική πρωτοβουλία, Νέα Αριστερά, ΚΟΣΜΟΣ, 10,92. Σύνολο: 66,94
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ «ΝΙΚΗ», ΦΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ-Πρόδρομος Εμφιετζόγλου: 18,12
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΜΠΛΟΚ: 85,06
[3] «Η ΝΔ με το 28%, σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του 2023 έχασε περίπου 1.000.000 ψήφους και σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019 έχασε 770.000 ψήφους. Ο τρισμέγιστος πολιτικός ηγέτης Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε «ψήφο ενίσχυσης, σταθερότητας και εμπιστοσύνης» και εισέπραξε αποδοκιμασία, διαμαρτυρία και απόρριψη. Ο Μητσοτάκης «κατάφερε» παίζοντας μόνος του να έχει το δεύτερο χειρότερο εκλογικό ποσοστό που είχε ποτέ η ΝΔ σε ευρωεκλογές (μετά το 22% του 2014) και το δεύτερο χειρότερο ποσοστό της ΝΔ ιστορικά μετά από το 18% του Σαμαρά τον Μάιο του 2012 αν συγκριθεί με εκείνα των εθνικών εκλογών . Ο Μητσοτάκης σε σχέση με το 2023 έχασε πάνω από 12 μονάδες ενώ και σε σύγκριση με το ποσοστό των ευρωεκλογών του 2019 που είχε θέσει σαν βολικό του στόχο, είχε απώλειες 5 ποσοστιαίων μονάδων. Στην πραγματικότητα, αυτός ο σπουδαίος κυβερνήτης, που καταγγέλλει όσους διαδηλώνουν, κινητοποιούνται, απεργούν κατά της πολιτικής του σαν “μειοψηφίες¨, κυβερνάει με ποσοστό λιγότερο του 12% επί των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους»… [imerodromos.gr]
[4] Κ.Μαρξ, φ, Ένγκελς , Μανιφέστο του Κομμουνιστικού κόμματος.
