Ο φίλος της ειρήνης Αλ. Τσίπρας, του Θανάση Σκαμνάκη

Η γλώσσα είναι  μια περίεργη περίπτωση. Υπάρχουν σχήματα, π.χ. σχήμα οξύμωρο, όταν σε μια φράση περιέχονται αντιθετικές λέξεις που αποκλείουν η μία την άλλη (δώρον άδωρον, σπεύδε βραδέως) ή σχήμα κατ’ ευφημισμόν, όταν λέμε κάποιον ή κάτι με το αντίθετο όνομα ίσως για να το εξευμενίσουμε ή για να διασκεδάσουμε την κατάσταση (το ξύδι γλυκάδι, τη Μαύρη Θάλασσα Εύξεινο Πόντο).

Όπως με την πραγματικότητα.  Ή εκείνο που κατασκευάζεται ως πραγματικότητα. Όπως, εν προκειμένω, όταν ο Αλέξης Τσίπρας βραβεύεται με το βραβείο Νίκος Νικηφορίδης για την συμβολή του στην ειρήνη λόγω της υπογραφής τη Συμφωνίας των Πρεσπών.

Που βρίσκεται η αντίφαση; Παντού.

Κατ’ αρχήν στο ότι ο Νικηφορίδης εκτελέστηκε το 1951 με αμερικανική εντολή γιατί διακινούσε προς υπογραφή την έκκληση της Στοκχόλμης η οποία ζητούσε την κατάργηση των πυρηνικών όπλων ενώ ο Αλ. Τσίπρας προώθησε μια συμφωνία καθ’ υπαγόρευση των αμερικανών. Αυτό συνιστά προσβολή νεκρού!

Κατά δεύτερον, από την όλη φιλολογία σχετικά με το θέμα της Συμφωνίας, αναφέρεται συνεχώς και συνεπώς η λύση του ονόματος, αλλά κανένας λόγος για την  ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, όπερ και το σημαντικό.

Έτσι λοιπόν το Συριζαϊκής έμπνευσης και διαχείρισης Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης, αποφασίζει να δώσει το βραβείο  Νικηφορίδη στον Αλέξη Τσίπρα, ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου πρωταγωνιστικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και του Στ. Κασσελάκη, σε μια συμβολική απονομή προς κάθε κατεύθυνση.

Οι μόνες αντιδράσεις ήταν κάποιων λίγων οπαδών της «Νίκης», έξω από την αίθουσα, οι οποίοι, επιβεβαιώνοντας την ακροδεξία ανοησία, διαμαρτύρονταν γιατί χαρίσαμε το όνομα Μακεδονία στους Σλαύους κι αυτό είναι απόδειξη υποταγής, ενώ η υποταγή στις αμερικάνικες και νατοϊκές πολιτικές δεν είναι, προφανώς, άξια λόγου.

Και ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολύ καιρό μας οδηγεί, μέσω μιας ήπιας προσαρμογής η οποία τιτλοφορείται αριστερή, στις νατοϊκές πολιτικές, στις αμερικανικές προτεραιότητες και τις φιλοπολεμικές εν τέλει επιλογές. Οπότε το ότι ο Κασσελάκης ονομάζει το ΝΑΤΟ ιερή συμμαχία (προφανώς αγνοεί την ελληνική ιστορία και τη φόρτιση που έχει ο χαρακτηρισμός – είναι εντυπωσιακό με τους ηγέτες σ΄ αυτή τη χώρα, ο Χριστόδουλος δεν ήξερε για τη χούντα επειδή διάβαζε,  ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν ήξερε για το τρίκυκλο που δολοφόνησε γιατί δεν είχε γεννηθεί κι ο Κασσελάκης δεν ξέρει για την Ιερά Συμμαχία, ίσως έλειπε σε εκείνο το μάθημα – ενώ οι μετανάστες που εξετάζονται για να πάρουν υπηκοότητα ερωτώνται σε πολύ πιο περίπλοκα από αυτά) και το ότι εκφράζει την ευγνωμοσύνη και την πίστη του δεν είναι παρά η πιο κραυγαλέα αποδοχή εκείνου που ο τιμώμενος… φιλειρηνιστής Αλ. Τσίπρας έχει κάνει και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Και για να μην ξεχνάμε κάτω από τα φώτα …συσκότισης των βραβεύσεων, η κυβέρνηση Τσίπρα και ο ίδιος προσωπικά ήταν που προώθησαν αποφασιστικά τη δημιουργία του άξονα της Ελλάδας με το Ισραήλ (το κράτος δολοφόνο), κατά τις αμερικάνικες επιταγές.

Αυτή η σταδιακή έκπτωση των αριστερών ιδεών δεν είναι χωρίς επίδραση και παρενέργειες. Σε μια εποχή, μάλιστα, που η πολεμική τροπή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας έχει πάρει διαστάσεις έξαρσης, απειλώντας με έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Η χαλάρωση των αντιστάσεων, οι ευφημισμοί και οι βραβεύσεις, είτε το επιδιώκουν οι οργανωτές είτε όχι, (κι ακόμα χειρότερο γι’ αυτούς αν δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν) έχουν αυτό το αποτέλεσμα. Συνηθίζουμε τόσο πολύ την όψη του τέρατος, κατά πως το είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκις, που στο τέλος νομίζουμε πως είναι φίλος μας και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Οι συνεργοί της απάτης δεν είναι ανάγκη να περιλαμβάνονται στη χορεία των σεσημασμένων. Αντίθετα, είναι πιο αποτελεσματικοί αν έχουν μια προϊστορία αμφισβήτησης.

Αυτός είναι ο κρίσιμος λόγος για να μιλάμε ξανά και ξανά σχετικά με τις πράξεις τους και τον ουσιαστικό χαρακτήρα τους. Αν δεν αποκαλύπτεις, αν δεν αμφισβητείς, αν δεν κοιτάς κάτω από την επιφάνεια και το επιφαινόμενο, ακόμη και οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν στο αντίθετο: στην υπεράσπιση του (αμερικάνικου και Νατοϊκού) τέρατος και του πολέμου, πλαισιωμένη με όρκους για την ειρήνη.

– Είχα προγραμματίσει και αναγγείλει πως το σημερινό άρθρο θα ήταν σχετικά με την ιδιωτικοποίηση του διαστήματος. Το «έφαγε» ο… φιλειρηνιστής! Οπότε πάει για την άλλη εβδομάδα. Αν δεν προκύψει κάτι άλλο που να μας ανάψει τα λαμπάκια!

ΠΗΓΗ: https://kommon.gr