Δημήτρης Καλλιτέχνης (ποίηση Γ. Κοτζιούλα για τον ζωγράφο Δημήτρη ΜΕΓΑΛΙΔΗ), αρχείο της Παρθένας ΤΣΟΚΤΟΥΡΙΔΟΥ

Ποίημα του ποιητή , πεζογράφου, θεατρικού συγγραφέα και κριτικού  Γιώργου Κοτζιούλα με σημαντική συνεισφορά στην Εθνική Αντίσταση

για τον ζωγράφο Δημήτρη ΜΕΓΑΛΙΔΗ στο βιβλίο του ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, το οποίο περιέχει σχέδια, λιθογραφίες, ξυλογραφίες και εκδόθηκε στην Αθήνα το 1946 με πεζά κείμενα στα ελληνικά και στα Γαλλικά:

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΗΣ

Θέλοντας πιο ψηλά απ' τους άλλους να προλάβει 

το φως της λευτεριάς που δεν είχε ανατείλει,

μακριά απ' τις πολιτείες, όπου έλιωναν οι σκλάβοι,

βρέθηκε στα βουνά και γίναμε έτσι φίλοι.

Φλόγα κρυφή τ' αχνό σου πρόσωπο τ' ανάβει 

τεχνίτη που κρατάς ΑΤΙΜΗΤΟ κοντυλι,

κι απ' την ΑΛΗΣΜΟΝΙΑ που όλα η τυφλή τα θάβει 

μορφές παλικαριών μας ανασταίνονται, ήλιοι.

Με θέρμη ανήμπορου νικώντας το χειμώνα,

σαν κέντημα σκυφτός ΞΟΜΠΛΙΑΖΕΙΣ κάθε εικόνα,

γιατί αγαπάς αυτό που βλέπεις το ΠΟΝΕΙΣ.

Ε, και πού νά ξερες, καημένε, πως μ' εσένα,

(για να μην πω κι εμάς) το δεύτερο Εικοσιένα 

θα λάμπει σαν αστερισμός ολοχρονίς!

Γ. ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ (1945)