Πολιτική Κίνηση για ένα Σύγχρονο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ (k-sxedio.gr) Απόφαση παναθηναϊκής συνέλευσης

Η κατάσταση αλλάζει, αναγκαία μια πολιτική πρωτοβουλία.

- ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

- ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

- ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ

- ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΣΟΤΙΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Α. ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Α.1. Αναπτύσσονται βασικές παράμετροι που τροποποιούν σημαντικά τις κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις για την ερχόμενη περίοδο. Στο εσωτερικό επίπεδο: Η αναιμική, ασταθής, αλλά ορατή οικονομική ανάκαμψη, η υπό αυστηρή επιτήρηση, «έξοδος» από τα μνημόνια, οι  κυβερνητικές, δήθεν φιλεργατικές εξαγγελίες, ο δεξιόστροφος καθεστωτικός ανασχηματισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η βαθύτερη διείσδυση των ΗΠΑ στη χώρα, η Συμφωνία των Πρεσπών, η ένταση και η άνοδος της δράσης των ακροδεξιών, εθνικιστικών, νεοφασιστικών δυνάμεων (με αφορμή τη Συμφωνία), η είσοδος σε προεκλογική περίοδο. Γενικά, το αστικό πολιτικό σκηνικό μετατοπίζεται πιο δεξιά. Αναδεικνύονται κίνδυνοι «ιταλοποίησης» (διάχυση Αριστεράς, στροφή ακροδεξιά). Ταυτόχρονα, υπάρχουν σημαντικά σημάδια για μια στροφή, για μια αναζωογόνηση των αγώνων, κυρίως των οικονομικών συνδικαλιστικών (Cosco, ΠΝΟ κ.α.), αλλά όχι μόνον.

Σε διεθνές επίπεδο: Οι οικονομικές κρίσεις των αναδυόμενων χωρών (Αργεντινή, Τουρκία κ.α.), η ένταση των αντιθέσεων στο αμερικανικό κεφάλαιο, η εμφανής αδυναμία των ΗΠΑ αλλά και η επιθετική κλιμάκωση της παρουσίας τους -με κίνδυνο γενίκευσης της αντιπαράθεσης- στη Συρία και την Αν. Μεσόγειο, η ένταση της ευρωατλαντικής παρέμβασης και οι ανταγωνισμοί στα Βαλκάνια, οι αντιθέσεις και η αντιδραστικοποίηση της ΕΕ (π.χ. μεταναστευτικό).

Α.2. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στη νεοφιλελεύθερη, αστική πολιτική είναι ανεπίστρεπτη. Το αντιδραστικό, αντεργατικό, ευρωμνημονιακό κεκτημένο είναι η Ιθάκη του. Αυτό δείχνει και ο κυβερνητικός ανασχηματισμός με φθαρμένα πασοκικά και νεοδημοκρατικά πρόσωπα, που καθένα ψήφισε και από κάποιο μνημόνιο. Η τυπική έξοδος από τα μνημόνια, στις 21 Αυγούστου, ήταν ένας επιβαλλόμενος σταθμός στην επιλεγμένη πορεία της υποταγής του στο κεφάλαιο, με άγκυρα την αποδοχή του χρέους.

Οι διαφορές του με τη Νέα Δημοκρατία συνοψίζονται στην αριστερή φρασεολογία, που όλο και περισσότερο μοιάζει με πλασάρισμα «κοινωνικών προϊόντων» στην εκλογική αγορά και σε μια αντιεθνικιστική και αντιφασιστική ρητορεία που όχι μόνον δεν αρκεί, αλλά ακυρώνεται από την αντεργατική πολιτική του, τη συνεργασία με το εθνικιστικό λαϊκιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ και από τη στρατηγική συμμαχία της κυβέρνησης με τον Τραμπ, την πιο αντιδραστική, ακροδεξιά κυβέρνηση των ΗΠΑ. Οι διαφορές πρέπει να παίρνονται υπόψη, όχι για να μετριαστεί η πάλη εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να πείθονται και να μπαίνουν στο συλλογικό αγώνα τα εργατολαϊκά στρώματα που ακόμη προσβλέπουν σε αυτόν.

Α.3. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες «κοινωνικών» μέτρων στηρίζονται στην –έστω και αναιμική- ανάκαμψη της οικονομίας και κυρίως στην εκτινασσόμενη καπιταλιστική κερδοφορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ελληνικός καπιταλισμός ξεπέρασε τη δομική του κρίση. Αποσκοπούν, όμως, να ενσωματώσουν τη βαθιά λαϊκή δυσαρέσκεια, να διορθώσουν ακραίες - αβίωτες καταστάσεις φτώχειας, σε «συνεργασία με τον ΣΕΒ» (όπως ειπώθηκε) και με την έγκριση των δανειστών, για να παραμείνει αδιατάρακτο το μνημονιακό κεκτημένο, η «καμπύλη των μισθών» και η καπιταλιστική κερδοφορία. Αυτό επιβεβαιώνεται από την τροπολογία για τον κατώτατο μισθό που εφαρμόζει το μνημονιακό νόμο Βρούτση και δίνει ψίχουλα. Παράλληλα, επιχειρούν να θρέψουν αυταπάτες στο λαϊκό κίνημα, στην αρχή μιας προεκλογικής περιόδου, που θα διανθίζεται από αποπροσανατολιστικές δίκες σκανδάλων. Επιχειρούν να φρενάρουν τις μικρές, ηγεμονευόμενες ακόμη, αλλά αναπτυσσόμενες εργατικές, λαϊκές και δημοκρατικές διεκδικήσεις. Για να οδηγήσουν σε συσχετισμούς δυνάμεων, που θα επιτρέψουν μια νέα αυταρχική - αντιλαϊκή επίθεση των αστικών δυνάμεων, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να τεθεί επικεφαλής σε ένα κίβδηλο «αντιδεξιό μέτωπο», με την υπόσχεση για μια πιο φιλολαϊκή διαχείριση, η οποία θα εξανεμιστεί την επομένη των εκλογών.

Α.4. Η ΝΔ αξιοποιεί την αντίληψη της μοναδικότητας του νεοφιλελεύθερου δρόμου που ενίσχυσε ο ΣΥΡΙΖΑ και προετοιμάζεται να γίνει αυτή ο αξιόπιστος κυβερνητικός φορέας, για την εμβάθυνση, παγίωση και επέκταση της αστικής πολιτικής, σε οικονομικό, πολιτικό, αξιακό και πολιτιστικό επίπεδο.

Εμφανίζεται με έναν «εθνικιστικό νεοφιλελευθερισμό», παραχωρεί χώρο σε ακροδεξιές δυνάμεις και πρακτικές, με την αυταπάτη ότι μπορεί να τις ελέγξει. Πρόκειται για φρούδα ελπίδα, δεδομένης της μεγάλης ανόδου των ακροδεξιών και εθνικιστικών ρευμάτων σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα, την οποία δεν σταμάτησε το «χάιδεμά» τους. Εντός αυτών των ρευμάτων αναπτύσσεται επικίνδυνα ο νεοφασισμός.

Η ηγεσία της επέλεξε πολιτική στάση ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών που τη φέρνει σε  αντίθεση με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ωστόσο «εάν ψηφιστεί, θα την εφαρμόσει ως κυβέρνηση». Από αυτή τη σκοπιά, δεν πρέπει να αποκλείονται σημαντικές εξελίξεις στο χώρο της δεξιάς και ακροδεξιάς. Σε κάθε περίπτωση, το ακροδεξιό ρεύμα είναι ανερχόμενο και αποτελεί τον πιο σημαντικό κίνδυνο για το εργατικό και λαϊκό κίνημα, την Αριστερά και τους κομμουνιστές.

Α.5. Όλα τα παραπάνω εκδηλώνονται σε μια ιστορική περίοδο, όπου η μετατόπιση των ανταγωνισμών του κεφαλαίου σε εθνικό επίπεδο, την οποία επιτάχυναν το Brexit και η πολιτική Τραμπ, περιορίζει ασφυκτικά τις δυνατότητες ανόδου των αναπτυσσόμενων και αδύναμων ιστορικά χωρών. Οι περιοδικού τύπου καταστροφές που συνοδεύουν το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών κρίσεων, αλλά και οι περιφερειακές κρίσεις, εμφανίζονται ικανές να πάρουν ολικού τύπου χαρακτηριστικά στην εποχή μας. Αυτό προμηνύουν, με όλες τις εθνικές ιδιαιτερότητες, η νομισματική και εξαγωγική κρίση σε Τουρκία και Αργεντινή, οι πιέσεις σε όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες (Βραζιλία, Ν. Αφρική, Ινδία κ.α.).

Οι τάσεις αυτές, θα ενισχύσουν τους στρατιωτικούς ανταγωνισμούς, τις πολεμικές προετοιμασίες και αναμετρήσεις, με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ, που δεν θα κοπάσουν από επιβαλλόμενες ανακωχές και «ειρηνικούς» ελιγμούς (όπως στην Κορέα). Ταυτόχρονα, όμως, θα εντείνουν τις κοινωνικές αναμετρήσεις. Ήδη, η Αργεντινή δονείται από εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις.

Ειδικά η Τουρκία μπαίνει σε μεγάλη αβεβαιότητα. Δεν θα μπορεί επ’ άπειρον να καταπιέζεται και να ενσωματώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια μέσω της σκληρής καταστολής και των εθνικιστικών πολεμικών τυχοδιωκτισμών του καθεστώτος Ερντογάν. Ο ίδιος θα βρεθεί, πολύ πιθανόν, στο αντίστοιχο δίλημμα με αυτό της ελληνικής αστικής τάξης: «προσφυγή στο ΔΝΤ ή διαγραφή του χρέους». Στην πρώτη (και πιο πιθανή) περίπτωση θα έρθει σε σύγκρουση με τα λαϊκά στρώματα που τον στηρίζουν, στη δεύτερη (που δεν μπορεί να αποκλειστεί, όπως έδειξε η Αργεντινή), θα συγκρουστεί με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο οποίο είναι βαθιά ενσωματωμένη η τουρκική οικονομία.

Α.6. Εξαιρετικά σημαντική είναι η έκβαση της κλιμακούμενης πολιτικής διαπάλης μέσα στις κρατικές δομές και την ίδια την κυβέρνηση των ΗΠΑ, που μπορεί να φτάσει μέχρι την ανατροπή Τραμπ ή σε άλλες εξελίξεις. Η αναμέτρηση δεν έχει τον κλασικό, μιντιακό - νομικό χαρακτήρα του αγώνα ανάμεσα στις δυο παρατάξεις του αμερικανικού κεφαλαίου (π.χ. σκάνδαλο Κλίντον – Μόνικα). Χωρίς να παραγνωρίζονται οι επιδράσεις των ατομικών χαρακτηριστικών των προέδρων (που οξύνονται από έναν ιδιότροπο πρόεδρο) μέσα σε ένα παρωχημένο, προεδρο-κεντρικό πολιτικό σύστημα, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι αυτό ελέγχεται από ένα ιδιαίτερα «μοντέρνο», πολύπλοκο κρατικό σύστημα. Που όμως κι αυτό με τη σειρά του είναι ασταθές, διότι ο «μοντερνισμός» του έγκειται στο ότι έχει μετατραπεί σε ένα ιδιωτικοποιημένο επιχειρηματικό - κρατικό σύμπλεγμα, όπου οι εσωτερικές αντιθέσεις παίρνουν ανταγωνιστικό και ανεξέλεγκτο χαρακτήρα.

Η ένταση της διαπάλης στην αστική τάξη των ΗΠΑ, απηχεί βαθιές κοινωνικές ταξικές αντιθέσεις, την παγκόσμια οικονομική τους υποχώρηση σε συνδυασμό με την υπάρχουσα στρατιωτική υπεροπλία (που κάνει το ίδιο παράτολμα, τα αντίστοιχα τμήματα της αστικής τάξης -τόσο τον μάνατζερ, όσο και τον στρατηγό και τον αστυνόμο του FBI). Εκφράζει τη σύγκρουση της υπερσυντηρητικής (alt-right), ακροδεξιάς πολιτικής και ιδεολογίας με τη νεοφιλελεύθερη, τις διασπάσεις της αστικής πολιτικής, αλλά και τα βαθύτερα, μακρόχρονα χαρακτηριστικά της αμερικανικής πολιτισμικής παρακμής. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ χαρακτηρίζονται από ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο, εργατικό, λαϊκό, δημοκρατικό και αντιφασιστικό κίνημα και από τολμηρές, για τα δεδομένα της χώρας, αριστερές αναζητήσεις, με τις οποίες πρέπει να έρθει σε επαφή το κίνημα στην Ελλάδα. Συμπερασματικά: οι ΗΠΑ δεν είναι ανίκητες.

Α.7. Σε αυτή τη πραγματικότητα, η «στρατηγική συμμαχία» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ, η χωρίς όρους πρόσδεση της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς στρατιωτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, πρώτα από όλα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η πρωτοφανής μετατροπή της σε «ξέφραγο αμπέλι» του αμερικανού πρέσβη, την καθιστά πρωτεύον πιόνι - θυσία από τους «συμμάχους», αλλά και πρώτο στόχο από τους «αντιπάλους», όπως δείχνουν οι ρωσικές αντιδράσεις μετά την πρωτοφανή ιστορικά κίνηση της κυβέρνησης για απελάσεις ρώσων διπλωματών. Η χώρα, με ευθύνη των Τσίπρα – Καμένου – Κοτζιά, έχει μετατραπεί, σε υπηρέτη δυο αφεντάδων (ΗΠΑ – ΕΕ/Γερμανία), με μεγάλους κινδύνους για τους εργαζόμενους και την ειρήνη, μέσω της εμπλοκής σε πολέμους και άμεσα, ιδιαίτερα, στην Αν. Μεσόγειο – Συρία, όπου επιχειρούν πλοία του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτή η πλευρά: Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει χάσει σημαντικούς βαθμούς κυριαρχίας και ανεξαρτησίας έναντι των ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών χωρών, με εργαλείο το χρέος και τα δάνεια. Αυτό σημαίνει, ότι στο βασικό κοινωνικό – πολιτικό ζήτημα, αυτό της κατάργησης των μέτρων και του ξηλώματος του μνημονιακού καθεστώτος, το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα έρθει αντιμέτωπο, προφανώς με το εγχώριο κεφάλαιο, αλλά και με ιδιαίτερη ένταση ξανά, με τις ξένες, μεγάλες, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Από αυτή τη σκοπιά, όσες δυνάμεις της Αριστεράς υποβαθμίζουν στην ανάλυσή τους τον εκ νέου εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και της αστικής τάξης, θα υποβαθμίζουν και τις αντίστοιχες αντιιμπεριαλιστικές, αντιαμερικανικές και αντι-ΕΕ αιχμές και θα αδυνατίζουν την ισχύ του εργατικού κινήματος.

Τα παραπάνω δεν επιτρέπεται να οδηγούν σε αναγέννηση των παλιών μικροαστικών αυταπατών ότι θα βρεθούν κάποια εθνικά ή αντιιμπεριαλιστικά, αντιαμερικάνικα ή φιλορωσικά, μικρομεσαία ή πατριωτικά και δημοκρατικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου, με τα οποία μπορεί το εργατικό κίνημα και η Αριστερά να συμμαχήσει για τους άμεσους και μακροπρόθεσμους σκοπούς τους, θάβοντας το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό, ταξικό και διεθνιστικό περιεχόμενο του αγώνα τους. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα θα πραγματοποιήσει του άμεσους και μακροπρόθεσμους σκοπούς του, στηριγμένο στις δικές του δυνάμεις, στις δικές του συμμαχίες και στη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Α.8. Η Συμφωνία των Πρεσπών σφραγίζεται από την επικυριαρχία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κυρίως των ΗΠΑ και τις στενές, ταξικές επιδιώξεις των αρχουσών τάξεων των δυο χωρών. Οι δηλώσεις Τσίπρα και Κοτζιά ότι η Συμφωνία δεν σχετίζεται με την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, διαψεύδεται από το άρθρο 2 της Συμφωνίας, το οποίο συνδέει καταναγκαστικά την ισχύ της Συμφωνίας με την ένταξη. Άρα, η Συμφωνία συνδέεται έμπρακτα και άμεσα με τη νατοϊκή ολοκλήρωση των Βαλκανίων ως πολεμικού εργαλείου για την περικύκλωση της Ρωσίας. Σχετίζεται με το νέο «αμυντικό», πολεμικό δόγμα των ΗΠΑ, που ανακηρύσσει Ρωσία και Κίνα σε «στρατηγικούς ανταγωνιστές», άρα σε δυνάμει στρατιωτικούς αντιπάλους. Σχετίζεται επίσης με την αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ για την απειλή ή και χρήση βίας απέναντί τους, ακόμη και πυρηνικής. Συνεπώς, η Συμφωνία, ενώ μιλάει στο όνομα της ειρήνης στα Βαλκάνια, εμπεριέχει ανώτερους πολεμικούς κινδύνους για τους δυο λαούς, αλλά και όλης της περιοχής.

Β. ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ 2019

Β.1. Σε αυτό το φόντο των εσωτερικών και διεθνών εξελίξεων, το 2019 είναι χρονιά που θα σφραγιστεί από πολλαπλές εκλογές. Οι δημαρχιακές – περιφερειακές εκλογές είναι προσδιορισμένες μαζί με ευρωεκλογές, για τον Μάιο 2019. Στη ΔΕΘ, ο Τσίπρας άφησε για πρώτη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο να μη γίνουν οι εκλογές με τη λήξη της τετραετίας. Είναι πιθανόν να γίνουν τετραπλές τον Μάιο, αλλά δεν πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να γίνουν και νωρίτερα, μετά την ολοκλήρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την πλευρά της πΓΔΜ, όπου φαίνεται ότι ξεπερνιέται ο σκόπελος του VMRO (ανακοίνωσε «ψήφο κατά συνείδηση»). Συνεπώς, αρχές του 2019, είναι πολύ πιθανόν, να μεταφερθούν οι αποφάσεις στην ελληνική Βουλή. Σε αυτή την περίπτωση, με βάση τη θέση των ΑΝΕΛ και την πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ να πιέσει τον «κεντροαριστερό χώρο» για συνεργασίες, δεν αποκλείεται να προκύψει, να επιδιωχθεί ή να επιβληθεί πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.

Β.2. Σε κάθε περίπτωση, η αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και η μαχόμενη Αριστερά πρέπει να προετοιμαστεί γρήγορα για το ενδεχόμενο πρόωρων εθνικών εκλογών, ακόμη και διπλών. Όσον αφορά το Σύγχρονο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, επιβάλλεται να αντιμετωπίσει άμεσα το ζήτημα, στα πλαίσια των γενικότερων επιδιώξεών του, με αρχές και συνέπεια. Η εκλογική τακτική έχει ιδιομορφίες αλλά δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στη γενική πολιτική τακτική και στη στρατηγική κατεύθυνση, όπως αποφασίστηκε στην Πανελλαδική Συνέλευση της 21ης Ιουνίου 2018. Από αυτή τη σκοπιά, η εκλογική τακτική: α) καθορίζεται από την επιδίωξή μας για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων σε ένα ενωτικό, μαχητικό κίνημα της εργασίας, για νικηφόρα αντίσταση και επιβολή κατακτήσεων υπέρ των εργαζομένων, ενάντια στις κυβερνήσεις, το μνημονιακό κεκτημένο, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, β) από την επιδίωξη για μια αριστερή ανατρεπτική συμμαχία με το αναγκαίο πρόγραμμα πάλης, που θα το υπηρετεί και γ) από την ανάγκη προώθησης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος.

Γ. Η ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Γ.1. Οι κοινωνικές και πολιτικές διεκδικήσεις σε αυτή την περίοδο, μαζί με όλες τις άλυτες «εκκρεμότητες» της προηγούμενης περιόδου ήττας και υποχωρήσεων, εντείνουν την ανάγκη για ένα καινούριο, ριζοσπαστικό περιεχόμενο και νέες, ενωτικές μορφές συσπείρωσης και αγώνα του μαζικού κινήματος, για έναν βαθύ «ανασχηματισμό» της μαχόμενης Αριστεράς. Δεν αρκούν οι γενικόλογες αντικυβερνητικές ή αντιδεξιές καταγγελίες, τα ψευδεπίγραφα μέτωπα γύρω από τον εαυτό μας και οι πλαστές εκλογικές ενότητες.

Η μαχόμενη Αριστερά χρειάζεται να ανιχνεύσει πρωτοπόρους δρόμους παρέμβασης σε αυτή τη γεμάτη δυσκολίες, αλλά δυναμική πολιτική πραγματικότητα. Η άρνηση της υποταγής, η αποκάλυψη των σχεδιασμών της κυβέρνησης και η αντίσταση είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των αριστερών, αντικαπιταλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Είναι όμως, μόνο η αφετηρία. Προβάλλεται επιτακτικά και διαρκώς η ανάγκη επεξεργασίας και έμπρακτης προώθησης ενός προγράμματος άμεσων στόχων με προοπτική ανατροπής, που να αντιστοιχούν στις επείγουσες ανάγκες και τη διαμορφούμενη συνείδηση της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ως προϋπόθεση για τη διάδοση βαθύτερων αναγκαίων κοινωνικών στόχων και νέων κομμουνιστικών οραμάτων.

Γ.2. Σε αυτή την κατεύθυνση το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ προτείνει και προωθεί τη συσπείρωση των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος και της Αριστεράς στους εξής τέσσερις άξονες συμφωνίας:

α) Ανανεωμένο ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης με βάρος στα εργατικά και λαϊκά κοινωνικά προβλήματα (μισθός, σύνταξη, ανεργία, εργασία κ.λπ.), με τον αισιόδοξο και μαχητικό στόχο για επιβολή νικών και κατακτήσεων στη σημερινή και σε όλες τις κυβερνήσεις, παρά και ενάντια στο χρέος, τα μνημόνια, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ΔΝΤ, με διακηρυγμένη κοινή επιδίωξη την έξοδο από όλους αυτούς. Δεν προσφέρει τίποτε πλέον στο κίνημα, η κουραστική και ανούσια επανάληψη των ίδιων και απαράλλαχτων στόχων του ανγακαίου αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, η οπτική «δεν κερδίζεις τίποτε εάν δεν βγούμε από την ΕΕ, δεν διαγραφεί το χρέος, δεν πάρουμε την κυβέρνηση, την εξουσία κ.λπ.». Ίσα – ίσα, σπρώχνει λαϊκές μάζες στο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και στη ΝΔ.

β) Προσανατολισμός στην κοινή δράση και ενότητα πάλης –στην πράξη και όχι στα λόγια- για την ενίσχυση των διεκδικητικών αγώνων και την ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος. Πρώτα από όλα του εργατικού – συνδικαλιστικού, με τη συμβολή σε ένα μαζικό δίκτυο εργατικών συνδικάτων ανεξάρτητης ταξικής και αγωνιστικής δράσης, που θα υπερβαίνει ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, γραφειοκρατίες, χωρίς «αποχωρήσεις» από το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτός είναι ο συντομότερος δρόμος για την επιβολή κατακτήσεων στη σημερινή περίοδο και όχι η αναμονή για την κατάκτηση της εξουσίας ή της κυβέρνησης -στην πράξη, κοινοβουλευτικός και κομματικός φετιχισμός. Για μια Αριστερά που υπηρετεί το μαζικό κίνημα, τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο του, και όχι τον εαυτό της.

γ) Αριστερή, ταξικά διεθνιστική και ταξικά πατριωτική οπτική για το εθνικό ζήτημα και τον πόλεμο. Επανιεράρχηση της πάλης ενάντια στη σύγχρονη αμερικανοκρατία, με επαναφορά του συνθήματος «ΕΕ – ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, πολέμου συνδικάτο» και ένταση της πάλης για σύγκρουση και έξοδο από ΝΑΤΟ - ΕΕ. Αποκάλυψη του ρόλου του ΣΥΡΙΖΑ, πίστη και αισιοδοξία ότι μπορεί να χτυπηθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του. Υπέρβαση του μικροαστικού αριστερού «πατριωτισμού» που υποκλίνεται στον αστικό εθνικισμό, αλλά εξίσου και του μικροαστικού αριστερού «διεθνισμού» που υποκλίνεται στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Βαθύς εμπλουτισμός του ταξικού, αντικαπιταλιστικού αγώνα με το σύγχρονο αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Δεν μπορεί να υπάρξει συνεπής αντιιμπεριαλιστικός αγώνας χωρίς αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, ούτε μαζικός και νικηφόρος αντικαπιταλισμός χωρίς τις αναγκαίες αντιιμπεριαλιστικές αιχμές του. Πολύ περισσότερο στη χώρα μας.

δ) Συμφωνία για συγκέντρωση πρωτοπόρων δυνάμεων της μαχόμενης αριστερής διανόησης για μια θεωρητική προγραμματική – πολιτιστική αντεπίθεση, που θα στηρίζει το λαϊκό πολιτισμό του συλλογικού αγώνα, θα αναπτύσσει τις αξίες του εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον εθνικισμό, το φασισμό, τη ναρκωκουλτούρα, την πολιτιστική μιντιακή παρακμή και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, που μάλιστα, επηρεάζει και αριστερά ρεύματα.

Γ.3. Πρόκειται για μια προοπτική που χρειάζεται να ξεπεράσει μεγάλες δυσκολίες, ισχυρές αντιθέσεις και τη σημερινή, στείρα πολιτική αρκετών ηγεσιών της Αριστεράς. Αλλά πρόκειται και για μια προοπτική που είναι αναγκαία, που συγκινεί ευρύτερες μάζες και η οποία μπορεί να ενισχυθεί, με τη συνεργασία όλων των οργανωμένων δυνάμεων που την κατανοούν, ανεξαρτήτως του μεγέθους και της θέσης τους και, κυρίως, με τη συμβολή των ανεξάρτητων αριστερών αλλά και των αγωνιστών της βάσης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.

Για αυτό χρειάζεται η δημιουργία ενός απαιτητικού ρεύματος βάσης, απέναντι στην τρέχουσα πολιτική κατακερματισμού, που θα προπαγανδίζει και θα απαιτεί παντού το απαραίτητο  της ενωτικής δράσης όλων των  ανυπότακτων δυνάμεων της Αριστεράς, με το αναγκαίο, κάθε φορά, περιεχόμενο, αλλά και τη ριζική ανασυγκρότηση της Αριστεράς και του κινήματος, σε όλα τα επίπεδα. Ένα ρεύμα που θα αναπτύσσει τους σχεδιασμούς του μέλλοντός του στις συγκυρίες του παρόντος.

Χρειάζεται, ταυτόχρονα, η πολιτική μορφοποίηση αυτού του ρεύματος. Είναι εκείνη η λαϊκή και ουσιαστικά εργατική πολιτική απάντηση που μπορεί να πολλαπλασιάσει τις δυνατότητες να αντιμετωπιστούν τα αντιλαϊκά πολιτικά σχέδια και οι φασίζουζες κοινωνικές πρακτικές που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Γ.4. Πρόκειται για μια πρόταση που διαφέρει από τις χίμαιρες περί «παναριστερής ενότητας» στον κατώτατο παρονομαστή, διότι προτείνει ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο. Διαφέρει από τους δογματικούς και αριστερίστικους διαχωρισμούς, διότι στηρίζεται στη θετική πλευρά της κοινής πάλης και των πολιτικών στόχων του ταξικού αγωνιστικού κινήματος και των αναφερόμενων ρευμάτων και δυνάμεων. Κοινό περιεχόμενο και των δυο προηγούμενων λαθεμένων λογικών είναι η υπόκλιση απέναντι στον αστικό αντίπαλο μέσα από ενωτική ή επαναστατική φρασεολογία με το ίδιο αποτέλεσμα: μοιρολατρία, απαισιοδοξία, κατακερματισμός του μαζικού κινήματος.

Η πρότασή μας είναι η δημιουργία μιας αριστερής ανατρεπτικής συμμαχίας, με προϋπόθεση την αυτοτέλεια της επαναστατικής κομμουνιστικής Αριστεράς -φυσικά και των άλλων δυνάμεων- και όχι προσχωρήσεις και δορυφοροποιήσεις. Παρότι προοπτικά είναι αναγκαίο ένα εργατολαϊκό, αριστερό και αντικαπιταλιστικό – αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, σήμερα δεν είναι εφικτό. Εφικτή είναι μια συμμαχία ισότιμων δυνάμεων.

Το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, μαζί με την ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ, θα επιδιώξει να υπάρξει μια πολιτική συμφωνία με τις δυνάμεις που κινούνται κοντά σε αυτή τη λογική μέσα από τους δικούς τους δρόμους, γύρω από την οποία μπορούν να συσπειρωθούν και πολλές άλλες, ώστε να αρχίσει να κινείται και πάλι μαζικά ο τροχός του κινήματος και των αγώνων, να επιβληθούν οι αναζητούμενες νίκες, να μετατοπιστούν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΛΑΕ από τα σημερινά τους όρια, προοπτικά και το ΚΚΕ, να δημιουργηθεί μια άλλη Αριστερά, αντάξια της εποχής μας.

Γ.5. Με βάση όλα τα προηγούμενα, στις εκλογές, θα ήταν αναγκαία μια κοινή εκλογική κάθοδος των αριστερών δυνάμεων (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ, ΛΑΑΣ κ.α.), με ισότιμη συνεργασία μεταξύ τους, με προϋποθέσεις, α) τη διάθεση συμφωνίας σε ένα κοινό προωθητικό και μαχητικό πρόγραμμα, β) την αυτοκριτική υπέρβαση τόσο του σεχταρισμού, όσο και του εκλογικισμού, γ) την ισοτιμία και την αποδοχή της συλλογικότητας σε όλα τα πεδία, χωρίς αρχηγισμούς  και δ) να βγουν μπροστά οι νέες γενιές. Μια τέτοια συμμαχία θα βοηθούσε το μαζικό κίνημα και τη συσπείρωση αριστερών αγωνιστών, θα βοηθούσε να αποτραπούν ή να μειωθούν οι τάσεις επανεγκλωβισμού στο ΣΥΡΙΖΑ, να αντιμετωπιστεί καλύτερα η ΝΔ και η ΧΑ, η απογοήτευση, η διασπορά και η αποχή από τον αγώνα και τις εκλογές.

Με γνωστές, όμως, τις θέσεις των πολιτικών δυνάμεων, τη στάση και τις διακηρύξεις τους, και παρά τις υπαρκτές διαφορές και τις μεγάλες δυσκολίες, μια τέτοια συνεργασία, εκτός από αναγκαία, είναι ταυτόχρονα και πιο ώριμη, ανάμεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ, τη Λαϊκή Αντιιμπεριαλιστική Συσπείρωση [ΚΚΕ(μ-λ) και ΜΛ ΚΚΕ] και άλλες μικρότερες δυνάμεις.

Γ.6. Η εκλογική τακτική χρειάζεται να εξειδικευτεί με ιδιαίτερο τρόπο στους δήμους, τις περιφέρειες, τις ευρωεκλογές, τις εθνικές εκλογές. Για όλα αυτά απαιτείται ξεχωριστή μελέτη και πρόταση.

Δ. ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ

Δ.1. Προωθούμε πρόταση περιεχομένου και μορφών για τη δημιουργία ενός δικτύου εργατικών συνδικάτων, ανεξάρτητης ταξικής δράσης, που θα πάρει σταδιακά την πρωτοβουλία από τις ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, χωρίς διασπαστικές πρακτικές. Το περιεχόμενό της περιγράφεται στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνέλευσης του Ιουνίου, αλλά απαιτείται να εξειδικευθεί δημιουργικά.

α) Η κίνηση αυτή είναι απαραίτητη για μια σχεδιασμένη αξιοποίηση των «κοινωνικών» εξαγγελιών της κυβέρνησης για να επιβληθούν συλλογικές συμβάσεις και νίκες, για ουσιαστική βελτίωση των μισθών, των συντάξεων, του εργατικού λαϊκού εισοδήματος και των εργασιακών σχέσεων, με ένα συνεκτικό, επιθετικό πρόγραμμα πάλης των συνδικάτων, στις επιχειρήσεις, τους κλάδους και πανελλαδικά. Που θα ξεσκεπάζει τη μερικότητα και θα ξεπερνά τις κυβερνητικές εξαγγελίες με την απαίτηση για νόμους – μέτρα γενικής πανκοινωνικής ισχύος, που θα καταργούν τους αντίστοιχους μνημονιακούς νόμους και θα αποσπούν πλούτο πάνω από την αναπτυσσόμενη κερδοφορία των επιχειρήσεων. Έτσι θα συγκρούεται έμπρακτα και με το πρόγραμμα της ΝΔ αλλά και με την ΕΕ και το ΔΝΤ.

β) Ταυτόχρονα, η πρόταση αυτή θα κινείται προς την αναζήτηση ενός γενικότερου καινοτόμου εργατικού συνδικαλιστικού προγράμματος για τους σύγχρονους όρους του ταξικού οικονομικού αγώνα, τη σωστή πολιτικοποίησή του, τη γενικότερη αναδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε αυτό θα βοηθήσει και η πρότασή μας για μια ενωτική ταξική πανελλαδική κίνηση, με τη συμβολή της ΠΑΤΕΚ και άλλων ρευμάτων.

γ) Η πρόταση αυτή απευθύνεται σε όλες τις συνδικαλιστικές εκφράσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στο ΠΑΜΕ, στο ΜΕΤΑ, κυρίως σε όλα τα συνδικάτα που κινούνται προς μια ταξική και αγωνιστική κατεύθυνση. Δεδομένης της αρνητικής θέσης του ΠΑΜΕ, προτεραιότητα αποκτά η συσπείρωση των άλλων ρευμάτων, ώστε να το πιέσουν αρχικά για συστηματική κοινή δράση και έπειτα για συμβολή σε ένα τέτοιο δίκτυο. Αυτό το δίκτυο δεν βλέπει ανταγωνιστικά τους σημερινούς «συντονισμούς», επιδιώκει να τους συνενώνει, αλλά κυρίως να τους υπερβαίνει δημιουργικά, δεδομένης της ανεπάρκειάς τους και της στενής, «κομματικής» χρήσης τους. Η πρακτική τους πλέον δε βοηθά, αλλά φρενάρει την ανάπτυξη μαζικών ενωτικών συσπειρώσεων. Αυτό φάνηκε και στη ΔΕΘ, όπου η ενωτική πορεία επιτεύχθηκε με κόπο. Στην πράξη, μπορεί να «βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο, μα τα κελιά μας είναι χωριστά».

δ) Παρότι η πρόταση αυτή δεν απευθύνεται σε πολιτικές δυνάμεις, η προώθησή της απαιτεί τακτικές πολιτικές συμφωνίες και παράλληλα, θέτει τα αναγκαία κινηματικά κριτήρια για τις πολιτικές και εκλογικές επιλογές τους, «ελέγχει» έμπρακτα τις προθέσεις των δυνάμεων. Η αξιοπιστία χτίζεται στο δρόμο, στο μαζικό κίνημα. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν και μπορούν να κινηθούν συντονισμένα και με πολιτικές συμφωνίες οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ, της ΛΑΕ, της ΛΑΑΣ και άλλες. Ουσιαστική κοινή δράση, στο μαζικό κίνημα, για να νικήσει και να υπερβεί τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεν μπορεί να επιτευχθεί με διαφορετικό τρόπο. Όποιος μιλά στο όνομα της κοινής δράσης χωρίς να προωθεί τακτικές πολιτικές συμφωνίες για αυτήν, στην πράξη δεν επιδιώκει την κοινή δράση.

Δ.2. Με την ίδια μέθοδο, προσαρμοσμένα στις ιδιαιτερότητες, απαιτούνται ενωτικές πρωτοβουλίες.

α) Στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τους ανταγωνισμούς, με εγχώριες και διεθνείς πρωτοβουλίες στην προαναφερθείσα κατεύθυνση, μέσω του Πανελλαδικού Αντιπολεμικού Κινηματικού Συντονισμού (ΠΑΚΣ), αλλά και άλλων μορφών.

β) Ιδιαίτερα για τα σύγχρονα δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στο φασισμό, το ρατσισμό και τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό, όπου απαιτείται η προετοιμασία για μια αντίστοιχη κίνηση.

γ) Παρέμβαση και στα άλλα μέτωπα, όπως οι πλειστηριασμοί κ.α.

δ) Ειδικά στη νεολαία προωθούμε την πρόταση για μια ενιαία πολιτική κίνηση (βλ. ανακοίνωση ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ). Στους φοιτητές χρειάζεται μια ειδική επεξεργασία για το περιεχόμενο ανασυγκρότησης των συλλόγων, της μαχόμενης αριστερής πτέρυγας και της ΕΑΑΚ στις νέες συνθήκες.

Ε. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ»

Για την προώθηση και συμβολή του Σύγχρονου ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ σε όλα τα παραπάνω, χρειάζεται η βαθύτερη προγραμματική προετοιμασία, η δημιουργία συμβουλίων – πυρήνων βάσης και η στοιχειώδης οικονομική αυτάρκεια. Στη βάση αυτή:

α) Δημιουργείται επιτροπή προγραμματικών θέσεων, με στόχο μέχρι το Δεκέμβρη να δημοσιευθεί πρόταση προγραμματικών Θέσεων.

β) Δημιουργούνται μια σειρά από επιτροπές (Πολιτικού Σχεδιασμού και Μετώπων, Εργατική, Θεωρίας, Οργανωτικού, Πολιτισμού, Γυναικείου και Έμφυλου Ζητήματος κ.α.).

γ) Συνεδριάζουν υπαρκτοί πυρήνες βάσης και δημιουργούνται νέοι.

δ) Δημιουργείται επιτροπή οικονομικών, συλλέγονται οι τακτικές μηνιαίες συνδρομές, πραγματοποιείται οικονομική εξόρμηση ενίσχυσης.

ε) Νοικιάζονται γραφεία στο κέντρο της Αθήνας.

 

ΠΗΓΗ: www.kommon.gr