ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ...ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΆΝΥΧΤΑ.... (του Αχιλλέα Πάσχου)

Βράδυ Σαββάτου στην πόλη παίρνεις επάξια τον τίτλο του ναυαγού...

περιπλανιέσαι στους ερήμους δρόμους , τα φώτα αντανακλούν στο οδόστρωμα ανακουφισμένο και αυτό από την πυράκτωση της μέρας...πέρα από τη συγκεκριμένη περιοχή άνωθεν του λιμανιού, όπου τουρίστες ζουν το μεσογειακό όνειρο τους, τα πάντα βρίσκονται σε θερινή αγρανάπαυση...μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει διαστροφή αυτή τη γλυκιά αίσθηση ηδονικής μελαγχολίας που νιώθεις στους ερήμους δρόμους...πιστεύω ότι στις ασκήσεις ψυχολογικής υποστήριξης και αυτό βελτίωσης θα έπρεπε ίσως με ενταχθεί και αυτό...βοηθάει το περιβάλλον να απαντηθούν ίσως ερωτήματα που κρύβονται στην εσωτερική άβυσσο....την μονοτονία σπάει κάποια στιγμή ένας μοτοσικλετιστής που σε στυλ αγώνων στη Μοντάζ τα "δίνει " κανονικά...ένα αυτοκίνητο με παρέα που στη διαπασών διαλαλούν τον νταλκά τους ,ένα γέλιο που ακούγεται από μακριά μιας και η νύχτα βοηθάει τον ήχο...στον αντίποδα η φιγούρα ενός περίπτερα που ακίνητος στο εσωτερικό μόνος με τα φώτα του κιόσκι γύρω του θα μπορούσε να εμπνεύσει το ζωγράφο Φασιανό...κάποιοι περαστικοί με αργό βήμα κοιτώντας βιτρίνες παρατείνουν το χρόνο...ένα ελαφρύ αεράκι είναι χάδι ανεκτίμητο σε αυτό το καλοκαίρι που ζούμε...ένας άστεγος σε μια εσοχή έχει ξαπλώσει με το κουτάκι για ότι προαιρείσθε....τα φώτα δημιουργούν ένα βάθος και χωρίς αυτοκίνητα γίνεται ο δρόμος , αεροδιάδρομος...συνεχίζεις μια πορεία σκοτεινή αλλά τα φώτα δείχνουν την κατεύθυνση...οι ρωγμές δεν είναι πάντα κακές , για να γίνουν υπήρχε υπόβαθρο...απλώς είναι και αυτές μια ευκαιρία γιατί από αυτές θα περάσει το πρώτο φως......

Αχιλλεας Πασχος