Βασίλης Παπαδημούλης: "Ο Αργύρης Παφίλης δεν ζωγραφίζει απλώς. Ανασταίνει. Ζωντανεύει τα πέτρινα γεφύρια που ένωσαν ανθρώπους, τα παραδοσιακά σπίτια που φιλοξένησαν γενιές"...

"Βασίλης Παπαδημούλης - Αργύρης Παφίλης"                        

----------------

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν μέσα στον κόσμο σιωπηλά, με τα μάτια στραμμένα σε όσα οι άλλοι προσπερνούν. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο Αργύρης Παφίλης. Δεν κρατά όπλα, ούτε μεγάλες λέξεις. Κρατά μονάχα ένα πενάκι — και με αυτό δίνει ζωή σε κάτι πολύ πιο ισχυρό: τη μνήμη.

Ο άνθρωπος με το πενάκι δεν φωνάζει. Δεν επιδεικνύεται.

Μα όσοι κοιτούν τα σχέδιά του, νιώθουν την ανάγκη να σωπάσουν — να ακούσουν τα γεφύρια να μιλούν, τα σπίτια να ανασαίνουν. Νιώθουν το Βόιο να ζει, όχι μόνο στους δρόμους του, αλλά και στο χαρτί. Κι ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερη μαγεία της τέχνης του Αργύρη: ότι ζωγραφίζει για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Με ένα πενάκι στο χέρι και την ψυχή γεμάτη αγάπη για τον τόπο του, ο Παφίλης δεν ζωγραφίζει απλώς. Ανασταίνει. Ζωντανεύει τα πέτρινα γεφύρια που ένωσαν ανθρώπους, τα παραδοσιακά σπίτια που φιλοξένησαν γενιές, τις λεπτομέρειες εκείνες που κρατούν ζωντανή την ψυχή του Βοΐου. Μέσα από τις γραμμές του, ξαναβρίσκουμε την κληρονομιά μας — όχι όπως είναι σήμερα, αλλά όπως τη θυμούνται οι παππούδες μας, όπως την ονειρευόμαστε εμείς.

Ο Παφίλης δίνει μορφή σε μια τέχνη που χάνεται, σε εκείνη την αρχιτεκτονική αρμονία, την πέτρα την καλοδουλεμένη, τις καμάρες, τα καλντερίμια, τις στέγες με τις σχιστόπλακες.

Κάθε του σχέδιο είναι ένας ύμνος στην παράδοση, ένα αντίδωρο σε όσους μόχθησαν να χτίσουν με τα χέρια και την καρδιά. Στις μέρες μας, που η ταχύτητα σβήνει τις μνήμες και η ομοιομορφία καταπίνει την ταυτότητα, η τέχνη του Παφίλη γίνεται καταφύγιο.

Είναι σαν να πιάνεις κουβέντα με έναν παππού στην αυλή, κάτω από τη μουριά, κι εκείνος να σου μιλά για τη γέφυρα που έχτισε ο προπάππους σου. Ζωντανεύει την τέχνη των παππούδων μας, εκείνη την τέχνη που χάνεται, όχι γιατί δεν είναι πολύτιμη, αλλά γιατί την ξεχνάμε.

Στο χαρτί του, το Βόιο ξαναγεννιέται. Με κάθε γραμμή και κάθε σκίαση, αναδύονται μπροστά μας γεφύρια πέτρινα, γερμένα απ’ τον χρόνο μα περήφανα, σαν να ψιθυρίζουν ιστορίες περασμένων αιώνων. Παραδοσιακά σπίτια με πέτρινους τοίχους, καμινάδες και αυλές αποκτούν ξανά πνοή. Είναι σαν να σηκώνεται μια αυλαία, και πίσω της ξεδιπλώνεται ένα τοπίο γνώριμο, αγαπημένο — το Βόιο της καρδιάς μας.

Ο Παφίλης δε ζωγραφίζει απλώς. Παρατηρεί. Νιώθει. Θυμάται. Και μετατρέπει την παρατήρηση σε τέχνη, την τέχνη σε αφήγηση. Κάθε του έργο είναι κι ένα παραμύθι χωρίς λόγια, που διαβάζεται με τα μάτια και αγγίζει την ψυχή. Ίσως γιατί σε κάθε πέτρα, σε κάθε σκεπή που αποτυπώνει, κρύβεται ένα κομμάτι από το χθες μας — από εκείνο το αυθεντικό, το αληθινό, το ανθρώπινο.

Ο Αργύρης Παφίλης δεν μας δείχνει μόνο τι είχαμε. Μας θυμίζει ποιοι είμαστε. Τον Αύγουστο θα εκτεθούν τα έργα του στο σχολείο της Κορυφής Η έκθεση θα εγκαινιαστεί στις 3 του μηνός και διαρκέσει μέχρι τις 16 Αυγούστου